| < Dag 19 | ||
| Dag 20 Vrijdag 5 april | Zwemmen in surfersparadijs |   |
| Minshuku Yoshida, Kaiyō-machi - ¥ 4000 tatamikamer zonder maaltijden, sudomari Ikumi Surfin Beach, Tōyō-machi, Kochi Afstand: 15 km / 8 km met Asa-kaigan Railway van Kaifu-eki > Kan-noura-eki, Kochi |
||
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
|
Ik ben om 5.15 wakker. Kon gisteravond eerst niet slapen, veel gehoest en gerochel, ik kreeg het koud, lag met mijn vest en legging aan onder 1 dekbed en 2 dekens! Ik had al melatonine ingenomen en heb toch nog maar 1 codeïne genomen om zonder hoesten door te kunnen slapen. Ik wil vandaag wel wat verder komen dan gisteren en moet in goede vorm blijven. Ik hoop maar dat ik niet weer verkouden word. Er lopen hier veel snotterende mensen rond, sommigen dragen een mondmasker om anderen niet te besmetten. Ik maak thee en ramen instant seafood en ontbijt met een mooi uitzicht op de baai met bootjes. Het is hier wat dat betreft een stuk beter dan in dat lege kille gebouw aan weg 55. Ik ben er dan ook niet echt rouwig om dat het gratis slapen gisteren niet gelukt is. Om 7.15 uur vertrek ik, vriendelijk uitgezwaaid door Yoshida-san. De zon is al warm. Het eerste stuk gaat over weg 55, maar even later kan ik over een muur op het strand komen en daar loop ik liever. Er is genoeg verkeer om me al weer aan het lawaai te ergeren. |
 Uitzicht vanuit Minshuku Yoshida |
|
 Yoshida-san |
 Minshuku Yoshida |
 Langs de sakura naar weg 55 |
| Aan het eind van deze baai is een trap en kom ik weer op de 55, maar even daarna moet ik bij de 2e brug direct links aanhouden voor een omweg van 5,6 km door een rustige buurt. Die gaat tot Kaifu-eki.
Om 8 uur heb ik het al zo warm dat ik mijn hemd en vest uit kan doen en ik drink café au lait op een bankje bij het postkantoor. Ik blijf hier even zitten en stuur Yvonne een mailtje over hoe het hier nu is, ze leeft erg met me mee en het is fijn om uit Holland wat support te krijgen. En Yvonne begrijpt het allemaal volkomen, zij gaat in het najaar de henro lopen en is natuurlijk erg benieuwd naar alles hier. Ik voel me voortdurend erg gelukkig in mijn eentje. Ik kan prima met mezelf overweg en geniet van alles wat ik zie en de mensen die ik ontmoet. Maar het is wel fijn om het even met iemand te kunnen delen, te vertellen hoe het gaat en hoe prachtig het allemaal is, ondanks de pijn, de vermoeidheid en soms wat tegenslag, zoals gisteren. Maar dat was ik niet echt ondersteboven van. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles op zijn pootjes terecht komt steeds. Kūkai is met mij! Om 8.20 ga ik weer door, ik ben pas 2 km verder... |
||
 Eventjes op weg 55... |
 ...en een stukje om over het strand |
 Boomstronk-kami?
|
| Ik kom weer langs de haven van Kaiyō en maak een praatje met een visser, hij is zijn de netten in zijn boot aan het klaarleggen. Op mijn vraag wat ze hier vangen: kleine barracuda's en garnalen. Een stuk verder zie ik ineens 2 apen klauteren tegen helling aan de overkant van de weg! Ik denk eerst nog dat ik een grote, rode kat zie rennen, totdat ik er nog eentje omhoog zie gaan en ze herken: Japanse makaken. Het is te ver weg en ze zijn te snel om een foto van ze te maken. Bij een picknickplaats met WC verwissel ik mijn sokken en inlegzolen en doe mijn legging uit. Pfff, ik heb het al weer veel te warm. Ik doe een wit handdoekje om mijn hoofd onder de sugegasa om het zweet op te vangen. Heb nu pas in de gaten dat ik mijn paarse sjaal kwijt ben. Denk dat ik hem heb laten liggen in de auto waarmee ik naar Mugi ben gelift. Om 9.30 kom ik langs een telefooncel en aangezien ik nog steeds niet met mijn Iphone vaste nummers kan bellen, ga ik hier naar Minshuku Nakao bellen. Dat is de laatste minshuku aan Ikumi Surfin Beach, 5 km over de grens tussen Tokushima en Kōchi. 't Gesprek heeft wel wat voeten in aarde, ik moet lang wachten terwijl er overlegd wordt aan de andere kant en krijg dan nog veel onbegrijpelijke vragen en antwoorden. Maar ik versta wel duidelijk 'Heya ga arimasu', Er zijn kamers vrij. Ik reserveer een kamer zonder maaltijden en zeg dat ik er rond 18 uur kan zijn. Dus vanavond heb ik weer een slaapplaats aan het strand. |
||
 Visser maakt zijn netten klaar |
 Netten drogen |
|
| Bij een bakkertje op weg 299 (ik loop de afslag eerst voorbij, ben al op 't kruispunt met 55, dus weer terug) koop ik een aardbeiendrankje en zakje met 4 kleine volkorenkoekjes. Ze zijn best lekker, verder verkoopt hij alleen spierwit brood en zoete broodjes. Ik neem om 10.30 pauze op een mooi plekje in het gras langs rijstvelden. Heb er nu 7,2 km opzitten. Mijn voeten gloeien vreselijk, ik doe schoenen en sokken weer uit. De zon brandt flink, ik smeer armen en nek en ook mijn voeten en onderbenen in met factor 30 en eet 2 bekertjes yoghurt. Achter me is een parkeerplaats en daar staat een grote Fresh Food Market en een Health and Beauty Seims. Ik ga naar die Market voor proviand, maar koop uiteindelijk niets, ik kan beter later wat kopen voor vanavond, ik moet alles maar weer meesjouwen. Ik heb nog genoeg energierepen in mijn tas voor onderweg. Ik koop alleen lijmpennen, want mijn A4-tjes met naamstickers zijn bijna op. Ik heb in een postkantoor kopieën van het laatste vel laten maken. Dat wordt dus knippen en plakken straks. Bij Seims zoek ik naar iets voor mijn nagels, die scheuren en breken nog steeds. Ze hebben geen nagelverharder. Wel iets verzorgends in een duur flesje van Shiseido. Maar daar ga ik mijn geld niet aan uitgeven. |
||
 Omweg door Kaiyō |
 Picknick met uitzicht |
 Boodschappen gedaan |
Als ik na uur verder loop en bij de brug over de Kaifugawa kom, kan ik de verleiding niet weerstaan. Het water ziet er zo heerlijk koel uit en mijn voeten gloeien zo. Ik loop naar beneden en vind een trap naar het water, een goede plek om te pootjebaden. Heerlijk om even met mijn voeten in het water te zitten. Ik ontdek een klein blaartje onder mijn middelste teen links, dus gelijk tijd voor EHBB. Op mijn rechter grote teen plak ik weer compeed, dat blijft een pijnlijke eeltplek. Om 12.15 ga ik door en als ik over de brug ben mis ik ineens mijn stappenteller. Rechtsomkeert en zoeken bij het water: niets! Dus terug naar de plek waar ik heb zitten lunchen en ja hoor, daar ligt-ie in 't gras. Voor de derde keer de brug over, gelukkig was ik nog niet ver, ik moet wel 1,5 km bij het totaal optellen straks. Een half uur later ben ik bij Kaifu-eki. Hier is het eindstation van de JR Mugi Line, die in de stad Tokushima begint. Vanaf hier is het de Asa-kaigan Railway die tussen Kaifu en Kannoura rijdt. Ik besluit om de trein te nemen naar Kannoura. Gisteren in de auto heen en terug naar de onsen heb ik gezien hoe weg 55 is tussen Kaiyō en Shishikui. Veel te druk en het is me te warm, het is nu 22° en ik zie het helemaal niet zitten om in de uitlaatgassen te lopen. Mijn teller staat op 8,8 km, ik heb dus 10,3 km gelopen. De trein naar Kannoura gaat pas om 13.42. Ik moet een uur wachten. Ik ga eerst naar WC om me op te frissen. Sugegasa en hoofddoek af. Ik krijg het benauwd onder die hoed, blij toe dat ik ook mijn witte zonneklep heb meegenomen. Die gaat nu op! |
 Kaifugawa |
 Afkoelen |
 Selfie met sugegasa |
| In de wachtruimte is het lekker koel. Ik praat wat met een man en vrouw in lichtgroene pakken met een rood kruis erop:
EHBO-ers of ambulance personeel. Die houden hier hun middagpauze. Volgens hen kan ik beter gaan lopen in plaats van op de trein te wachten. Dan ben ik er al bijna, het is maar 9 km, zeg de man.
Ik denk er even over na en loop naar de weg. Maar het is me te warm en te druk op dat asfalt, ik zie het niet zitten, lopen op een vluchtstrook. Ze moeten wel lachen als ik terug kom en zeg: 'Totemo atsui desu shi watashi ha, michi 55 ga kirai'. 'Het is erg warm en ik haat weg 55'. En ik heb beloofd om goed voor mezelf te zorgen. Dus zit ik lekker in een koel wachthokje op het perron, met een druivensapje en een soyjoy en schrijf in mijn dagboek. Straks ga ik de grens over tussen Tokushima en Kōchi realiseer ik me ineens... de overgang van Hosshin no dōjō naar Shugyō no dōjō! Het treintje uit Kannoura komt 10 min eerder aan. Er is hier maar 1 spoor. Het treintje uit Mugi stopt hier even later en er stappen 3 gaijin, buitenlanders, uit. Een oudere man en een jong stel, alledrie henrosan op weg naar Kōchi. |
||
 In de wachtmaker van Kaifu-eki... |
 ...is het heerlijk koel |
 Het spoor naar Kannoura |
| In de trein ga ik tegenover de gaijin henrosan zitten, hij komt uit Australië. Dus ik vraag of hij Joost uit Holland soms kent, want ik weet dat die een paar dagen heeft opgetrokken met een Australiër. Maar hij kent hem niet. Ik kan het me even later ook niet voorstellen, want het is een akelige man. Als ik vraag hoe hij het hier vindt, begint hij direct te klagen. Dat hij het hele Shikoku en de henro één grote teleurstelling vindt: zo deprimerend, die stille dorpjes met die kleine winkeltjes, die soms niet open zijn. Hij stopt vanaf hier met de tempels bezoeken, gaat alleen nog een paar, voor hem, interessante historische plekken bekijken, iets met de marine en de oorlog. Er gaat zoveel negativiteit van hem uit, ik voel me er naar van worden! Ik vind het een vreselijke man, hij zit onbeschoft met open mond kauwgom te kauwen en maar te af te geven op dit mooie eiland. Hij heeft 2 jaar in Tokio gewoond, was met een Japanse getrouwd en weet álles van het Japanse boeddhisme... Hij beweert dat het alleen maar om lijden, 'suffering' gaat! En hij komt zichzelf hier echt niet tegen, zegt hij. Nou, dan heeft hij duidelijk weinig zelfinzicht... Ik zeg dat ik erg geniet van alles. Van het wandelen in de bergen en de bossen, van de mensen, juist van die stille dorpjes en van de tempels, ondanks alle 'ontberingen'. Natuurlijk gaat zo'n pelgrimstocht over ascetisme en zelfonderzoek, dat ervaar ik ook, maar als je er niet open voor staat en alles afwijst... Als we in Kannoura uitstappen ga ik kennis maken met het jonge stel: zij is een Canadese, Miette en hij een Amerikaan, Travis. Ze kamperen en weten dat er hier op het strand een plek is waar ze hun tent op mogen zetten. Travis loopt nu tijdelijk op slippers vanwege littekens van verbranding op zijn voeten en onderbenen. Het is een aardig stel, vooral het meisje. We lopen gevieren naar het strand. Miette en ik gaan samen pootjebaden en praten wat. Voor ons allebei de eerste keer dat we in de oceaan staan hier. Heerlijk gevoel! Miette woont in Taiwan, waar ze Engelse les geeft op een kleuterschool. Zij en haar vriend zijn 'slow walkers' net als ik. We komen elkaar vast nog wel tegen, ze nemen ook alle tijd. |
||
 In de trein naar Kannoura |
 Miette uit Canada |
 Het strand van Kannoura |
| De Australiër ontloop ik verder, hij blijft wat om ons heen hangen op het strand en vraagt nog waar ik ga slapen. Ik zeg Minshuku Nakao, maar ga niet verder met hem in gesprek, ik voel zijn negativiteit gewoon als een domper op mijn goede humeur slaan. Hij loopt na nog wat gedraal de andere kant op, ik denk dat hij naar het grote witte hotel verderop gaat, het White Beach Hotel. Dat ziet er sjiek en duur uit en is vast wel iets voor hem. Ik neem afscheid van het jonge stel, take care and see you! Ik ga op weg naar de volgende baai, daar is de Ikumi Surfin Beach.
Het is 2 km langs weg 55 en ik moet zelfs door een tunnel van (gelukkig maar) 150 m. Ik weet nu heel zeker dat ik niet vaak op deze weg ga lopen. De herrie in zo'n tunnel en de stank als er dieseltrucks door rijden!
Nu kan ik het wel verdragen, het is maar 2 km is en niet zo druk meer. Ik loop het zelfs op mijn slippers, wat een verademing is voor mijn voeten. Tegen 15.30 uur ben ik bij Ikumi Surfin Beach, vanuit de hoogte zie ik al veel surfers in de golven. Het ziet er hier best gezellig uit aan de weg langs het strand: hotelletjes, restaurantjes en winkeltjes, een echt surfersparadijs. En daar staat ook al een White Beach Hotel aan het strand, speciaal voor de surfers. Ik besluit om niet verder te lopen en de reservering bij Minshuku Nakao maar te laten voor wat 't is, ik heb er toch geen maaltijden besteld en loop het White Beach Hotel binnen. |
||
 De Kannourazaka tunnel is maar 150 m |
 Uitzicht op Ikumi Surfin Beach |
 Aankomst in Ikumi Beach |
| Een aardige jonge receptionist Hiro-san, hij spreekt wat Engels, schrijft me in. Voor ¥ 5000 (€ 40) heb ik op de eerste verdieping een westerse kamer met uitzicht op de oceaan. Met een echt bed, een eigen douche en WC. Ik doe direct mijn badpak aan en ga mijn eerste duik in de oceaan nemen! Samui! Koud! roept de receptionist nog als ik langs hem loop, maar bij 't pootjebaden vanmiddag heb ik wel gevoeld dat het zeewater prima is. Ik zeg: 'Atatakai deshō.' Het is warm, denk ik. En het is echt heerlijk! Wat een genot om zo aan het eind van deze dag in de zee te duiken. Die Japanse surfers dragen natuurlijk allemaal surfpakken, dus ik heb wel bekijks, zonder plank én brrrr....in badpak de golven in. Ik ga liggen opdrogen op mijn pareo, maar niet erg lang, want tegen half 5 gaat de lucht betrekken, het gaat waaien en het wordt al snel fris. Op mijn kamer ga ik douchen en doe mijn wasje. En ik boen gelijk mijn zudabukuro, witte schoudertas, weer eens schoon. Vanaf 18.30 kan ik voor ¥ 800 een maaltijd krijgen in het Olu Olu Cafe naast de lobby. Hiro-san, mijn gastheer, is de vader van de receptionist. Hij serveert me sashimi van bonito (klein soort tonijn) met rijst, pickles en groentes met een groot glas ijsthee erbij. De enige andere gast is een jongen van 13, die hier de hele dag gesurfd heeft. (Het is nog voorjaarsvakantie, maandag gaan de scholen weer open). En hij eet gewoon lekker gebakken aardappelen met ketchup! |
||
 Het surfersparadijs |
 White Beach Hotel |
 Mijn gastheer Hiro-san in Olu Olu Cafe |
| Ondertussen ligt mijn Iphone bij de receptie op te laden en aan de WIFI. En later in de vensterbank op de gang naast mijn kamer. Op mijn kamer valt het signaal steeds weg. Alle foto's die ik tot nu toe gemaakt heb zijn eindelijk binnen. Op de gang chat ik nog even met Jaap, hij houdt alles keurig bij op mijn MAC en Ipad. Ik ben erg moe en lig om half 9 al in bed. Ik heb veel te kort geslapen de afgelopen 2 nachten. En het komt ook door warmte van vandaag in combinatie met het lopen op het hete asfalt, denk ik. En toch slechts 15 km gelopen. Ik ben dus zonder erg met de trein in Kōchi aangekomen vanmiddag. Tokushima heb ik nu gehad, 23 tempels heb ik bezocht en ik zou nu 'spiritueel ontwaakt' moeten zijn. Ik voel een soort verlangen, heimwee naar de tempels. Dit is al de derde dag geweest zonder tempelbezoek met de rituelen die ik daarbij doe: Kaarsjes en wierook branden, wat geld offeren en naambriefjes in de bak doen, mijn ouders herdenken, de hart soetra opzeggen, stempel in mijn boek laten zetten... Ik mis het echt! De volgende tempel is 24, Hotsumisakiji, op Kaap Muroto. Die is nog ver weg, ik schat zo'n 40 km. Ik voel me tevreden en vol verwachting, klaar voor de volgende uitdaging: Kōchi. Deze prefectuur wordt Shugyō no dōjō genoemd, de plaats van de ascetische training, het afzien. Ik ben benieuwd... |
||
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
| < Dag 19 | ||
