Wandelen met Kūkai

< Dag 20		Dag 22 >
Dag 21 Zaterdag 6 april	In een kleine tyfoon
White Beach Hotel, Ikumi Surfin Beach, Tōyō-machi - ¥ 5000 westerse kamer met toilet en douche, sudomari Hotel Ake no Hoshi, Muroto-misaki Afstand: 3 km / 32 km bus Ikumi Surfin Beach > Deep Sea World
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
Om 7 uur wakker, ik heb prima geslapen, wel 9 uur! Buiten stormt en regent het nog steeds flink, maar met oordoppen in heb ik er niets van gehoord. Het gaat flink te keer, ze noemen het hier een chiisai taifu, kleine tyfoon. Wij zeggen dan: het stormt lekker. De regen komt nu met bakken recht uit zee, maar het is nog steeds warm. Na ontbijt met instant ramen shiro en vruchtensap op mijn kamer pak ik alles in en ga ik eerst een strandwandeling maken. Vader en zoon Hiro verklaren me voor gek, maar het is de ultieme test voor mijn regenbroek en jas! Ze houden het goed. Ik loop een rondje over het strand en ga terug achter de betonnen muur, die hier langs het hele strand loopt, behalve waar het hotel staat. Er is nu maar 1 surfer op het strand, een jonge vrouw. Ze doet één poging, maar komt er al snel weer uit. De jongen van de surfplankverhuur naast het hotel heeft geen klandizie vandaag. Ik vertel hem van de kitesurfers bij ons die juist met dit weer de zee op gaan en zo een heel eiland (Texel) rond kunnen surfen. Sugoi, fantastisch! Ik leg hem uit dat het kan omdat er bij ons geen obstakels, zoals bergen en rotsen, langs de stranden zijn.		Klik op foto voor filmpje: Strandwandeling in storm en regen
De enige surfer vandaag	Achter de betonnen wal langs	In de surfshop
Ik keer terug in het hotel met mijn gebruikelijke blikje café au lait. Receptionist Hiro-san junior heeft inmiddels voor mij de bustijden afgedrukt. Vader en zoon hebben me allebei op het hart gedrukt om vooral niet te gaan lopen vandaag, het is veel te gevaarlijk nu op de weg langs de zee. Ik zou er zo maar af kunnen waaien! Ik kan de bus van 11.49 of van 14.04 nemen naar Deep Sea World, wie weet kan ik daar overnachten. Daarvandaan kan ik eventueel nog naar tempel 24, Hotsumisakiji, lopen, afhankelijk van hoe het weer dan is. Ik praat een poosje met Hiro-san senior, hij spreekt aardig Engels. Ik blijf hier zolang in het restaurant zitten, het is nu selfservice. Er zijn bakjes droogvoer te koop: udonsoep en seafood ramen en dergelijke. Je doet er zelf heet water bij, dat staat, zoals overal in Japan, klaar in grote waterkokers. Ik leg wat spulletjes te drogen, want mijn witte tas blijkt dus niet waterdicht te zijn. Mijn doosje met naambriefjes, kaarsjes en lucifers is doorweekt. Alles in de tas doe ik nu ook in plastic zakjes, net als in mijn rugzak en daar doe de hoes nog om, want in die harde wind waait mijn poncho op. Ik werk mijn dagboek bij en neem als lunch een bak udonsoep. Het regent ondertussen steeds harder.
De ingang van White Beach Hotel	Hiro-san junior in de lobby	Opdrogen met koffie in Olu Olu Cafe
Om 13.30 trek ik de stoute schoenen maar aan en ga op weg naar de bushalte. Het is slechts 10 min lopen, maar je weet maar nooit. De regen komt nu loodrecht naar beneden, echt in pijpenstelen. En de wind is dus weg! Hoewel de zee nog flink te keer gaat, veel woester dan 's morgens. Ik ben nu in het oog van de orkaan denk ik. Onder een afdakje wacht ik op de bus, gelukkig had ik op tijd door dat ik aan de linkerkant van de weg moet zijn, daar vergis ik me nog wel eens in. De bus van 14.04 is maar een beetje te laat en ik moet midden op de weg gaan staan anders was-ie me nog zo voorbij gereden ook. Ik ben de enige passagier tot aan Deep Sea World. Het is een uur rijden en de rit kost ¥ 1230. Het is een spannende rit langs een steeds woestere zee. De weg is af en toe overspoeld door modderstromen van de bergen. Hoe dichter we bij de kaap Muroto-misaki komen hoe harder het gaat stormen, maar dan het houdt wel op met regenen. Als ik uitstap kan ik mijn regenkleding gelijk uittrekken. De bushalte blijkt tegenover het grote witte beeld van de 19-jarige monnik Kūkai te zijn.
De busschauffeur moet zijn...	...kop er goed bijhouden!	Kūkai staat als een rots in de branding
Ik loop eerst een stukje het pad op langs de rotsen, de hoge golven komen daar wel erg dichtbij! En het is warm, ik heb genoeg aan mijn T-shirt. Ik doe mijn vest uit en die waait in een grote plas, mijn klep waait ook af. Zelfs foto's maken is moeilijk in die harde wind. Ik film een paar stukjes, probeer er een paar hoge golven op te krijgen, maar ik moet wel oppassen dat ik zelf niet nat word of omwaai. Ik moet een stukje teruglopen naar Deep Sea World Spa en Auberge. En dat blijkt helemaal volgeboekt te zijn en het is trouwens ook veel te duur voor mij: ¥ 22.000! Een hele sjieke tent dus. De receptioniste is zo vriendelijk om voor mij wat nummers van hotelletjes bij tempel 24 uit mijn routegids te bellen. Maar alles zit vol of is gesloten. Ze stelt voor om naar hotel Ake no Hoshi hiernaast te bellen. Die hebben wel een kamer vrij: ¥ 7350 zonder maaltijden, maar het is wel een luxe tatami kamer met eigen douche/bad en WC. Ik aarzel niet, laat haar reserveren, bedank heel hartelijk en loop een deurtje verder. En dit hotel staat dus pal tegenover Kūkai...
Eerst een wandeling over het Geopad	Klik op foto voor film: Woeste oceaan	Bij Deep Sea World geen kamer vrij
En zo zit ik op de 3e verdieping in een mooie kamer met uitzicht op de woeste oceaan, onder mijn raam is de tuin, waar onder een afdak het bubbelbad is van de onsen. Ik pak mijn spullen uit en ga natuurlijk direct naar de onsen, want ik heb erg lopen zweten in mijn poncho en regenbroek. Ik heb er het rijk alleen en geniet lang van het hete water en het bubbelbad terwijl buiten de storm doorraast. Na het bad loop ik de winkel annex restaurant binnen en praat er met Fransman Gerard. Hij is de reisleider van een groep Fransen die de henro gedeeltelijk doen. Ze lopen alleen naar de tempels die op bergtoppen liggen. Morgen gaan ze hier naar 24 en dan door naar 26. Zelf heeft hij de henro al 2 keer helemaal gelopen. Als hij in Koyasan is overnacht hij ook altijd in Ekōin.
Klik foto voor film: Mijn kamer	De tuin met onsen recht onder mijn kamer	De trap naar Kūkai
Ik ben erg nieuwsgierig naar de rest van de omgeving hier en maak een kort avondwandelingetje over de weg langs de trap naar Kūkai en de ingang van de grot Mikuradō. Daar wil ik morgenvroeg eerst uitvoerig een kijkje gaan nemen. Ik loop terug over het Geopad langs de zee. Het waait nog steeds keihard, maar het is wel warm en het blijft droog. Het is een interessant pad met overal uitleg op borden over hoe de rotsformaties ontstaan zijn: door aardbevingen en tsunami's. Ik heb mijn hoofdlamp en armband mee en doe de lichtjes aan op de terugweg. Als ik om 19 uur terugkom bij het hotel is het al helemaal donker.
Wandeling in de...	...schemering...	...over het Geopad.
In het restaurant bestel ik een portie soba met aburage, gefrituurde soja, voor ¥ 600. Ik ben zowat de laatste gast nu, er zit alleen nog een ouder echtpaar te eten. Na het eten vraag ik aan de receptionist of hij voor mij een kamer wil reserveren bij Hamayoshi-ya in Yasuda, dat ligt ook aan zee en is niet ver van tempel 27, Kōnomineji. Ik wil morgen tot tempel 26, Kongōchōji, lopen. Ik bel met Herve en krijg tot mijn verrassing ook Joost aan de telefoon. Zij hebben gisteren samen gelopen en vandaag vanwege de regen en storm een rustdag genomen. Ze zitten nu nog in Kongōchōji, waar ze ook slapen. Joost zal er morgenmiddag op me wachten. Hoe ik vervolgens in Yasuda kom, dat zie ik dan wel weer, want dat is 24 km verder... Op mijn kamer werk ik mijn dagboek bij met de TV aan. Televisie op zaterdagavond is net als bij ons. Eerst komt de Voice of Japan, dit keer met alleen gaijin, buitenlandse deelnemers. Blanke en zwarte zangers/zangeressen die hun favoriete Japanse liedje zingen. Het is een erg populair programma hier. Daarna komt er een panel met veel gepraat en gelach, ook niets nieuws onder de zon dus. Terwijl ik met een half oog TV kijk, maak ik in mijn grijze broek knoopsgaten bij in de elastieken band want hij zakt steeds af. Ik ben dunner geworden. Daarna kijk ik nog naar een romantische samoeraifilm. Ik versta jammer genoeg maar weinig van het Japans op TV, alleen losse woorden, 't meeste ontgaat me. Maar het verhaal is me wel duidelijk. Ik pak mijn rugzak weer in, ik wil morgen zo vroeg mogelijk op weg. Ontbijt staat al klaar op mijn kamer.
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
< Dag 20		Dag 22 >

€ū