| < Dag 16 | ||
| Dag 17 Dinsdag 2 april |
Haiku langs het pad |   |
| Green House Juen naast Tainohama, Yuki - ¥ 7000 tatamikamer met diner en ontbijt Tempel: 23 Yakuōji 薬王寺, Hiwasa, Minami-machi Afstand: 15 km |
||
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
| Om 5.15 word ik wakker, ik kan niet meer slapen. Het is nu nog vroeg in de avond in Holland dus ik chat voor het ontbijt even met Jaap en Yvonne. Daarna schrijf ik mijn dagboek van 30 maart af en mail het door aan Jaap. Om
7 uur zit ik aan het ontbijt. Ik reken ¥7000 af met Honda-san en kan mijn rugzak zolang in de hal laten staan. Ik wil voor ik verder ga, eerst nog even wat rondkijken Yuki. De twee oudere henro-san vertrekken gelijk met mij, ze worden samen met de 2 honden op de foto gezet door Honda-san. Ik loop over het Tainohama strand, vul daar een zakje zand en zoek mooie schelpjes voor Indy. Ik vraag in het postkantoor om een bubbelenvelop, die krijg ik voor niks want hij is al een keer gebruikt. Bij het vissershaventje drink ik mijn koffie zittend op een muurtje en pak ondertussen de envelop goed in. Het ruikt hier lekker naar zeewier en even later ook naar rook. Een stukje verderop staat een vrouw een vuur te stoken in een oven om de verse hiziki te drogen. Ik mag er wat van proeven, het is best lekker. Er staan kratten vol met die zeewier. |
 Ganbatte ne! Sterkte, succes! |
|
 Rook in de haven van Yuki |
 Drogen van hiziki |
 De haven van Yuki |
| Weer terug in het postkantoor laat ik mijn brief wegen, hij is meer dan dan 500 gr. Ik heb er voor Tycho en Indy ook wat mooie kleurige folders van Shikoku in gestopt. Ik laat er voor ¥1090 veel mooie postzegels op plakken en stuur hem aan mezelf. Ik laat Jaap weten dat hij hem open mag maken en de schelpjes en folders aan de kinderen kan geven. Ik kijk nog wat rond in het dorp, je ziet hier aan zee ook veel oude, kleine en kromgebogen mensjes, net als op het boerenland. Bij de Mini super koop ik onigiri en 2 muffins en krijg ik 4 bananen als osettai. Ik eet er gelijk 2 op onderweg naar Green House Juen. As ik daar aankom om 11 uur heb ik er al weer 5 km opzitten. Bij het afscheid neemt okusan ook een foto van mij met de 2 honden: Natsu (Zomer) en Kumori (Wolk), die ik Yuki (Sneeuw) noem, omdat hij zo prachtig wit is. |
||
 Terug van de Mini super |
 Afscheid van Yuki... |
 ... en Honda-san. |
| Om 11.30 ga ik pas op weg naar Yakuōji via het ongeveer 11 km lange pad langs de kust. Het is een heerlijke rustige weg. De zee is kalm, de lucht is grijs, er staat geen wind. Het is al zo warm dat ik maar 2 T-shirts aanheb.
Ik kom door Kiki, weer een rustig vissersplaatsje. Een paar vrouwen zitten naast hun huis de wakame te wassen en te scheuren. Een man is bezig met de kombu, ook hier ruikt het overal heerlijk naar zeewier. Ik maak een omweggetje langs de haven, maar weinig bedrijvigheid hier, ik zie 1 visser die zijn netten zit te repareren. Na 8 km neem ik pauze met een sapje en een muffin in hoge kyūkeisho naast een WC. Ik heb hier een mooi uitzicht op de baai. Ik trek mijn schoenen en sokken uit en geniet van de rust. Er komt een henro-echtpaar voorbij, maar die blijven beneden, ze nemen alleen een plaspauze en lopen snel weer door. Even later passeert er nog een henrosan, ik zie hem eerst niet, maar herken inmiddels het geluid van de kongōzue met of zonder belletje. Ki wo tsukete! |
||
|
 Visser repareert zijn netten |
 Een spiegelgladde zee vandaag |
| Om 12.50 loop ik weer door en kom ik op een bospad. Om de zoveel meter staat hier een houten paal met steeds een andere tekst erop met namen eronder. Ik zet er een paar op de foto. Ik vermoed dat het gebeden zijn. En soms ook haiku. De woorden henro, michi (weg) en aruku (lopen) herken ik wel. Ik zal proberen er een paar te vertalen, later... Als ik weer op weg 25 kom zie ik de henrosan die langs liep toen ik bovenin de rusthut zat. Hij heeft pijn in zijn benen en gaat rusten in de hut aan het begin van het volgend bospad, ganbatte ne! Vanaf hier gaat het bergafwaarts naar camping Ebisuhama. Om 14 uur neem ik daar mijn lunchpauze aan een kalm binnenhaventje bij Tai. Ik heb nu 11,7 km op zitten. Nog maar 3,9 km te gaan naar Yakuōji in Hiwasa. Ook hier is het weer heel erg rustig. Er is een man aan het werk op de kade en verder hoor ik alleen de vogels en het gekabbel van het water. De enige voorbijganger is een oud vrouwtje met haar rollator. Ze vraagt of ik naar nijūsan ban (nummer 23), Yakuōji ga. Hai, so desu. Ki wo tsukete! Ik zie in de verte de henro-san met de pijnlijke benen langs de haven lopen, hij heeft me weer ingehaald. Ik ga door als het zachtjes begint te regenen, ik hoef er mijn regenjas niet voor aan te doen. Het is zo warm, dat de druppels snel opdrogen. Ik ruik aan het asfalt en de stenen dat het hier al een poos niet geregend heeft. |
||
 Schrijntje langs het bospad |
 Gebeden of haiku langs het pad |
 Ki wo tsukete! |
Om 15.30 heb ik vanaf de weg een mooi uitzicht op Minami-machi aan een baai met rotsen en een zandstrand. Ik film er een stukje, het is de eerste keer dat ik de oceaan zie met wat meer branding. Ik neem 10 minuten rust onder een afdakje met klein heiligdom ernaast. Het begint weer een beetje te regenen, maar het houdt al snel op. Daarna daal ik af naar het strand en blijf even staan bij 2 meisjes die daar spelen, ik film ze terwijl ze gillend wegrennen voor de branding. Halverwege het strand staat het Zeeschildpadden Museum, maar het ziet er niet aantrekkelijk uit, beetje verwaarloosd. Ik voel geen behoefte om dat een bezoekje te brengen. Het is niet druk, het lijkt allemaal wel wat vergane glorie te zijn. Ik volg de blauwe route over het strand en door de havenwijk langs de rivier Hiwasa. Ik kan vanaf hier de tempel goed zien liggen op de heuvel, de pagode steekt uit boven de bloeiende sakura. Over de brug loop ik er recht op af door in een lange winkelstraat. |
|
|
 Klik op foto voor filmpje |
|
| Halverwege die straat ontmoet ik henro-san Amalia, ze komt net terug van de tempel. Ze komt uit Hong Kong en is 40 jaar. Het is een vrolijke, spraakzame meid en ze spreekt goed Engels vanzelf. Ze wil de henro lopen in 47 dagen en gaat daarna ook naar Koyasan. Ze gebruikt de Japanse routegids, maar snapt daar niet veel van. De Chinese kanji (karakters) hebben nu eenmaal een andere betekenis en uitspraak dan de Japanse. Ze weet niet eens dat er ook Engelse routegids is! Ik laat haar de mijne zien en ze wil er graag eentje kopen, ik geef haar adressen van de websites van David M. en David T. We wisselen naambriefjes uit en maken foto's met en van elkaar. Ze slaapt vanavond in een hotel bij 't strand. En ze vraagt of we morgen een stuk samen kunnen lopen, als ik vraag hoeveel ze loopt per dag, zegt ze dat ze gemiddeld 30-40 km op een dag loopt. Dan moet ik haar toch echt teleurstellen. Ik zal haar echt niet bij kunnen en willen houden... We nemen afscheid en wensen elkaar veel succes. Wie weet treffen we elkaar nog een keer. Ik loop snel door naar de tempel aan het eind van die straat. |
||
 Nog 500 m naar tempel 23 |
 Amalia uit Hong Kong |
 De Niomon van Yakuōji |
| Yakuōji ligt prachtig zo tegen de heuvel, het staat er vol met bloeiende sakura. Het pad omhoog is versierd met lampions tussen de bomen. Ik haal eerst de stempel, want het is al half 5, en doe dan mijn rituelen en neem daarna een kijkje boven bij de pagode met uitzicht op het stadje en de zee. Ik besluit om hier morgenvroeg terug te komen, om rustig te genieten van de sakura in (hopelijk) de ochtendzon, het is nu zo somber en grijs allemaal en ook erg heiig boven zee. Ik maak wel foto's, maar ik denk morgenvroeg alles wat fleuriger te kunnen vastleggen. Ik drink thee uit de automaat en ga om 17 uur op weg naar Zenninyado Hashimoto, een gratis overnachting alleen voor vrouwen, naast het station. Als ik er bijna ben stopt er een bestelbusje voor me en een oudere man achter het stuur roept me: Henro-san! Het is Hashimoto-san, hij gebaart me in te stappen en hij zet me af bij de sento (openbaar badhuis) een stukje terug. Hij zegt dat hij een slaapplaats met avondeten aanbiedt, maar geen ofuro, badkamer, heeft voor zijn gasten. Vanaf 18.30 ben ik welkom in zijn restaurant. Na een heerlijk lang bad in een luxe sento met sauna en bubbelbaden loop ik om 19 uur in het donker naar mijn gratis overnachting naast het station. Ben wel benieuwd wat ik daar aan zal treffen... | ||
 Yakuōji |
 Yakuōji |
 Uitzicht vanaf de pagode |
| Hashimoto-san laat me via zijn keuken binnen, waar het nogal smerig is, het stinkt en er staan bakken vol bloederig water met visafval. Ik griezel ervan... Hashimoto-san is een man van weinig woorden. Hij wijst me de toiletten en brengt me door het lege restaurant naar een tatamikamer erachter met stoelen, kussens en tafels staan opgestapeld. Zo te was dit een aparte eetgedeelte dat niet meer in gebruik is. Er is een achteruitgang, waardoor ik morgenvroeg weg kan, want dan is hij er niet en zit de voordeur op slot. Hij vraagt of ik nu wil eten of wil wachten totdat de andere henro-san komt, die is nu nog in het badhuis. Ik wacht wel, samen eten is wel zo gezellig. Ik ben benieuwd wat hier de pot schaft!
Hij gaat terug naar zijn keuken en ik ga een slaaphoekje inrichten tussen de stoelen en tafels. In een diepe kast vind ik een stapel futons en dekbedden en ik maak mijn bed met een paar dikke futons. Het is in deze tatamikamer gelukkig schoon en de toiletten zijn ook in orde. Even later komt de andere henro-san binnen. Een vrolijke vrouw, ze is een paar jaar jonger dan ik schat ik. Ze heet Miho. Ze loopt 1 week een gedeelte van de henro en neemt soms ook stukje de trein. Ze doet de henro om te danken voor al het geluk in haar leven. Zij en haar gezin zijn gezond, ze heeft leuk werk, ze is sukurukaunsera = schoolcounseler. En haar dochter gaat binnenkort trouwen. Wat een mooie reden om de henro te lopen! Miho-san spreekt nauwelijks Engels, maar we komen er wel uit met af en toe spraakverwarring en met hulp van mijn trouwe app Midori. Ik laat haar wat foto's zien van de palen met teksten. Het zijn inderdaad gebeden en ook haiku, zegt Miho-san. Vertalen is wel erg lastig... We gaan aan tafel in het restaurant. Alles is hier ook viezig, de tafels en stoelen zijn niet schoon, alles plakt aan je handen, zelfs onze slippers plakken vast aan de vloer. We krijgen er de slappe lach van. We mopperen niet, want hé, het is allemaal wel gratis! Hashimoto-san heeft Miho-san al gewezen waar ons eten staat: in een koelvitrine. Miho-san haalt de deksel eraf en het staat vol met schalen vlees, vis, rijst, groentes en allerlei hapjes. Het zijn de restjes van de lunch van vandaag. We proeven van alles wat, gehaktballetjes van varkensvlees en kiphapjes, maar erg lekker vinden we het niet. En vis staat mij nu echt tegen, ik zie en ruik steeds die vieze keuken weer. Als ik wat van een schaaltje zeewier proef word ik echt misselijk van de slijmerige sliertjes. Mijn eetlust is dus snel over, ik eet alleen nog wat rijst, maar kan al snel geen hap meer door mijn keel krijgen. Hashimoto-san laat zich niet meer zien. Miho-san loopt nog een keer naar de keuken, maar hij is zonder boe of ba te zeggen vertrokken, wat een vreemde man. Ik dacht dat mensen, die henro-san gratis slaapplaatsen aanbieden, het leuk vinden om contact met ze te hebben, maar hij blijkbaar niet. We ruimen alles netjes op en doen de koelvitrine weer dicht. We gaan vroeg slapen, Miho-san wil morgenochtend de eerste trein pakken, waarheen begrijp ik even niet. En ik ben doodmoe, om half 10 doen we het licht uit. Oyasuminasai! Ik ben wel blij dat ik hier niet alleen lig... Ik neem een slaappil en doe oordoppen in, want we slapen vlak naast het spoor. |
||
 Op weg naar Zenninyado Hashimoto |
 Het plakkerige restaurant |
 Mijn eerste gratis slaapplek! |
| >Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
| < Dag 16 | ||
Gezellig wakame scheuren in Kiki
Hiwasa-gawa met tempel 23, Yakuōji