De route is heerlijk rustig door een bos, waar zo te zien bamboe wordt of werd gehakt, ik zie een rails omhoog gaan met een karretje erop en ook zie ik een soort glijbaan op de helling tussen de bomen. Geen mens verder te bekennen hier. De vele borden langs het pad vallen me hier op. Ik probeer er eentje te vertalen en het woord gomi herken ik wel. Dat betekent afval, vuilnis. Er wordt hier dus gewaarschuwd dat er geen afval mag worden achtergelaten. En zo te zien staan er fikse boetes op. Tot nu toe heb ik nog niet veel dumpafval gezien hier op Shikoku, maar als ik het bos uit kom en de brug over Fukui-rivier overgestoken heb, zie ik dat de berm daar bezaaid liggen met afval! Wel honderd meter lang ligt hier allerlei rotzooi: televisies, radio's, kasten, koelkasten, autobanden, noem maar op. En het ligt ook enigszins gesorteerd lijkt het wel, dus misschien is hier een soort afval-recycling bedrijf? Er staan ook paar vrachtwagens langs de weg, maar verder is er geen bedrijvigheid te zien. En hoe beter ik kijk hoe meer ik zie liggen, ook achter de eerste rij. Het bos ligt er vol mee. En langs een sloot en zelfs achter het hek van een plaatsje met gedenkstenen... Het moet wel een illegale stort zijn, gezien de vele borden met waarschuwingen. Boeren en vissers, plattelandsmensen, doen dat dus hier op Shikoku ook.

Ik heb alle tijd, het is heerlijk weer en ik geniet volop van de rust op mijn pad, ik loop soms met een grote grijns op mijn gezicht en praat steeds vaker hardop tegen mezelf. Meestal in Nederlands, maar ook wel in het Japans. Ik probeer dan de teksten op de borden te vertalen. Ik heb er veel op de foto gezet, kan ik ze later nog vetalen met behulp van Midori, de woordenboek- en vertaalapp op mijn iPhone.
Om 13.10 heb ik er 11,5 km opzitten en ben ik bij de rustplaats naast Iya-Kannon. Er zit al een henrosan, die op de fiets is, hij komt uit de buurt van Tokyo. Hij rijdt op een vouwfietsje met maar 6 versnellingen! Hij is net bezig zijn fietsje weer te beladen met al zijn tassen. Hij kampeert en doet alleen Tokushima in 9 dagen. We geven elkaar onze naambriefjes en hij vertrekt weer op zijn volgepakt fietsje. Het lijkt me vreselijk om zo te fietsen, maar tja...hij weet waarschijnlijk niet beter.
Op het grasveld zitten 2 jonge stellen met een hond te picknicken onder de bloeiende sakura. Ze kijken me aan of ze het in Keulen horen donderen als ik ze aanspreek in 't Japans. Ik vraag of ik het water dat uit een buis in de berg naar beneden komt stromen kan drinken. Ze denken van wel, maar gaan het zelf echt niet drinken! Ik vertrouw het wel en vul mijn waterfles. Daarna eet ik mijn laatste onigiri met de koude café au lait erbij. En ik loop de trappen op naar de tempel en maak een paar foto's van de beelden daar. Het is hier echt heel erg rustig. Deze omweg langs de dam wordt waarschijnlijk niet door veel henro genomen.