Wandelen met Kūkai

< Dag 6		Dag 8 >
Dag 7 - Zaterdag 23 maart	Taiko-les als osettai
Ryokan Yawata in Awa-shi - ¥ 6800 tatamikamer met diner en ontbijt Tempels: 10 Kirihataji 切幡寺 en 11 Fujidera 藤井寺. Afstand: 17 km
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
Ik heb goed geslapen in deze lawaaierige ryokan dankzij mijn pillen en oordopjes. Ik sta om 6 uur op. Ik ben vandaag precies een week in Japan en wat is er al veel gebeurd! Ik zet mijn Iphone aan en lees mijn mails en kijk even op Facebook. Ik heb fijne reacties op FB en lieve mails van mijn 2 vriendinnen Yvonne S. en Yvonne M. Dat doet me goed. Met Jaap gechat via WA. Het is in Nederland nu 13 uur en alles gaat goed daar. Om 7.30 ga ik ontbijten en ik vertrek een uur later zonder rugzak naar tempel 10 Kirihataji. Dat loopt fijn even alleen met de schoudertas. Het is bewolkt, beetje somber weer, maar niet koud. Het is niet ver naar Kirihataji, maar 2 km. Op de hoek van de straat omhoog naar de tempel is een winkel waar je alles kunt kopen voor de henro en ik kijk daar wat rond. Ik vind er niets van mijn gading, koop sowieso niets meer dan ik echt nodig heb, want alles neemt plaats in en maakt mijn rugzak zwaarder.		De ochtend na het feest...
Omhoog naar de tempel. En dat is nog een hele klim: 333 treden! Dat staat ook op een stenen paal aan het begin van de trappen. Ik heb het warm en ben kortademig als ik boven ben. Ik zweet, doe mijn jas uit en neem een pufje. Zowel bij de Hondō als de Daishi-dō zeg ik rustig, lettend op mijn ademhaling, de hartsutra op. Daarna heb ik weer lucht genoeg voor de 100 treden naar de tahōtō. Hier vandaan heb ik een mooi uitzicht op de bergen die ik morgen in ga. De zon komt af en toe ook weer door, de sakura is hier nog niet in volle bloei. Het is wel weer genieten zo in mijn eentje hierboven, nog geen mens verder te zien. Ik voel me op zo'n moment erg gelukkig. Weer beneden heb ik zin in koffie, maar in de automaat zit mijn favoriete smaak er niet bij.
De 333 tredes...pfff...!	De Hondō van Kirihataji	Uitzicht vanaf de tahōtō
Om 10.30 ga ik terug. ik heb honger maar in de henro-winkel zie ik niets waar ik zin in heb. En hier is ook de warme café au lait in de automaat op. Als ik omkijk valt het puntje van de tahōtō op de heuvel me op, nu ik het weet dat-ie daar staat. Op de heenweg had ik dat niet gezien. Tempels staan soms erg goed verstopt tussen de bomen. Verderop zijn mensen aan het werk op het land. Shikoku is een echt land- en tuinbouwgebied. Ik vind mijn favoriete ochtendkoffie in een automaat langs de weg terug naar Yawata. Ik ben daar om 11.15 en haal mijn rugzak op bij de receptie. Ik vraag aan de vrouw die me helpt hoe het zit met die udonfabriek, waar ik overal de reclameborden van zie. Inderdaad, het is dezelfde eigenaar: Yawata. Ze staan bekend om hun udon en runnen naast de ryokan ook een goed bezocht restaurant. Arigatō gozaimashita!
De Tahōtō is te zien als je 't weet	Overal wordt op het land gewerkt	Udon Yawata en Ryokan Yawata
Op de kaart zie ik dat er een supermarkt en een postkantoor vlakbij elkaar liggen in de straat richting Fujidera. De Togawa Super is een rommelige winkel gerund door een oudere vrouw. Ik zoek een paar bananen uit en zie een pakje uirō (zachte zoete rijstkoek met rode sojabonenpasta) op de toonbank liggen, daar ben ik dol op. De vrouw nodigt me uit om te komen zitten in een hoekje van de winkel, waar een oude man zit. Ik krijg een kopje thee met een koekje. Even later komt een een oude dame bijzitten. Ze draagt een paars trainingspak en heeft een hoedje op. Zo goed en zo kwaad voeren we een gesprek, het Japans van Shikoku kan ik soms niet goed volgen, veel woorden klinken anders. Het is wel heel gezellig. Ze zijn vol bewondering voor me als ik vertel dat ik 61 jaar ben. Ze hadden me op 30 jaar geschat, haha! De vrouw in het paars begint een heel verhaal over taiko en ze nodigt me uit bij haar thuis te komen luisteren. En ik versta nu ook: taiko no sensei. Ze geeft les in taiko! Dus gedrieën naar haar huis een straatje verder, de oude man past wel zolang op de winkel. De sensei geeft een hele demonstratie en ik film een stukje. Ik mag het ook proberen, maar ik bedank. Ik ben niet zo goed in ritmes op trommels. En ik wil nu graag door om geld te pinnen en op weg naar tempel 11. We gaan weer terug naar de winkel en daar mag ik alleen de uirō betalen. De bananen zijn osettai en ik krijg er nog 3 pakjes Calorie Mate bij. Ik bedank de beide dames hartelijk en geef ze allebei een klompje. En ik zet ze natuurlijk op de foto samen met de oude man, die de hele tijd niets gezegd heeft.
Klik foto voor filmpje: Taiko no sensei	Gezellig in de buurtsuper	Nog maar 7.8 km naar Fujidera
Om 12 uur loop ik door naar het postkantoor. Dat is dicht in het weekend, maar ze hebben een pinautomaat in een apart hokje dat wel open is. Ik neem 30.000 yen op. Ik vind warme koffie in een automaat en een half uurtje verder neem ik pauze in een kyūkeisho (rusthut voor henro), drink mijn koffie en eet een paar stukjes Calorie Mate. Dat is wel een erg droog koekje, maar het zal vast goed vullen in geval van nood. Ik geef een henro-san die een paar minuutjes blijft staan om een praatje te maken een pakje (dat scheelt mij weer gewicht mijn tas). Even later stopt een henro-san, die ik de vorige dag al gezien heb. We stellen ons nu voor. Hij heet Hirano Osamu en geeft me zijn meishi, visitekaartje. Hirano-san blijft wat langer praten. Hij vraagt of ik al logies heb op zondag na de klim naar tempel 12, Shōsanji. Nee dus! Hij raadt me aan omdat snel te regelen, omdat het nu voorjaarsvakantie is en er dan juist dit weekend veel henro-san op pad zijn. Aangezien ik nog geen vaste nummers in kan Japan bellen met mijn iPhone, vraag ik hem of hij voor mij Nabeiwa-sō wil bellen. Dat is het eerste overnachtingsadres na Shōsanji. Hirano belt direct en er is nog plaats. Hij reserveert een kamer voor me met diner en ontbijt. Om 17 uur moet ik binnen zijn. Dat wordt dus morgen vroeg op... Ik bedank Hirano-san hartelijk en hij loopt weer verder. Ik blijf nog even zitten en drink mijn koffie op.
Deze kyūkeisho is een prima rustplek...	...voor pauze met koffie en Calorie Mate.	Hirano-san
Om 13 uur ga ik door, de straat wordt een mooi pad langs de rivier, het is inmiddels lekker zonnig geworden en daar zie ik Hirano-san weer. Hij zit even te rusten. We lopen samen verder en een Canadees, Dara, sluit zich bij ons aan. De laatste paar kilometers praat ik met Hirano-san. Hij spreekt goed Engels, is 72 jaar en dit is zijn 2e henro. Hij doet ikkoku-mairi (de tempels van 1 prefectuur bezoeken). Hij heeft altijd gewerkt in een uitwisselingsprogramma van scholieren naar en van Amerika. Op 1 april wil hij weer thuis zijn in Tokio, want dan viert zijn vrouw haar 70ste verjaardag en komt zijn dochter met haar gezin uit Zwitserland over. In het najaar wil hij verder met de henro in Kochi. Bij Fujidera, een sfeervolle tempel, gaan we ieder onze ronde doen. Ik neem er alle tijd voor, lees 2 keer de Hartsoetra op en ga daarna even zitten om alles tot me door te laten dringen. Wat zijn de mensen hier aardig. Altijd tot een praatje bereid, vooral als je zelf begint met groeten: Ohayō of konnichi wa zegt. Als Hirano-san klaar is met zijn rituelen, praten we nog wat. Hij vertelt me zijn zorgen over zijn jongste dochter in Zwitserland. Ze is overspannen, waarschijnlijk door heimwee naar Japan. Hij wil haar, als ze in Tokio is, vragen om met hem een deel van de henro te lopen. Hij hoopt dat ze daar van op zal knappen. We nemen afscheid, hij slaapt hier vlakbij in Ryokan Yoshino. We zien elkaar vast weer ergens in de bergen de komende dagen.
Kōbō Daishi	Fujidera, de Daishi-dō	Sakura met wensbriefjes
Fujidera ligt mooi tegen de berg aan, vanaf daar begint ook het pad naar Shōsanji, 12,9 km omhoog, omlaag en weer omhoog...dat wordt de ultieme test voor de beginnende henro! Op dat pad stranden veel henro-san, het wordt dan ook henro-korogashi, 'pad waar een pelgrim neervalt' genoemd. Ik drink thee en warme, zoete azukisoep uit de automaat en ga om 16 uur op zoek naar Ryokan Sakura. Eerst kom ik langs een nogal rommelige bedoening, de buurman van de tempel. Dat is ook echt Japans, mooi en lelijk naast elkaar. Dan een weggetje langs een riviertje met bloeiende bomen en dan is het nog 2 km lopen langs saaie straten. Onderweg stopt een vrouw me ineens snoepjes in mijn hand, ze loopt snel door zonder iets te zeggen. Ik vraag bij een winkel de weg en hoor dat ik almaar rechtdoor moet tot aan de stoplichten. Ik vraag weer de weg als ik voor het station sta. Ryokan Sakura is vlakbij in de winkelstraat voor het station, maar ik ben er straal voorbij gelopen. Komt goed uit, in de kiosk van het station koop ik gelijk voldoende proviand voor de volgende dag: extra fles water, 4 onigiri en veel SoyJoy, een soort müslirepen.
Langs de rommelige buurman	Alles staat hier in volle bloei	さくらSakura = Kersenbloesem
In Sakura word ik ontvangen door een vriendelijke jonge gastheer. Het is een eenvoudige, kleine ryokan. Er zijn 6 andere gasten waaronder 4 henro-san. Ik zit aan tafel met de 3 mannen, 2 zijn zo te zien arbeiders. De man die naast me zit is ook henro-san en hij drinkt Asahi bier en shōchū bij het eten en ik neem warme sake. Zo worden we erg vrolijk! Met de nodige spraakverwarring, wat nog meer vrolijkheid oplevert. Aan de tafel naast ons zitten een echtpaar met (schoon)moeder. We gaan morgen allemaal de berg op en iedereen gaat dus bijtijds naar bed, want we moeten vroeg op voor de klim naar tempel 12.
Het werd erg gezellig!	Onze gastheer	De familie Mori
Deze dag was weer een geweldige ervaring en het is pas de derde wandeldag! Ik ga heel tevreden slapen, morgen half 6 op en de bergen in...
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
< Dag 6		Dag 8 >