Wandelen met Kūkai

< Dag 41		Dag 43 >
Dag 42 Zaterdag 27 april	Achterom naar Daihōji
Youth Hostel Matsuyama - ¥ 2100 tatamikamer, sudomari Tempels: 45 Iwayaji 岩屋寺, 44 Daihōji 大宝寺 Afstand: 14 km - Tram > Matsuyama-eki, bus > Iwayaji-mae; Kuma-kōgen, bus > Matsuyama, tram > Youth Hostel
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
Ik heb prima geslapen in deze mooie Jeugdherberg. Ik sta om 7 uur op en ontbijt met yoghurt en cornflakes beneden in de eetzaal, want er mag eigenlijk niet op de slaapkamers gegeten en gedronken worden. Om half 8 ben ik al op weg naar de tramhalte. De straten zijn nog nat van de regenbui, maar het belooft weer een mooie zonnige dag te worden. Op het trottoir naar beneden is een man aan het vegen. Ik zie ineens een geluksamulet liggen op het verder schone trottoir. De man heeft er gewoon omheen geveegd. Ik raap het op, want ik herken het, zo eentje heb ik ook! Het is zo'n zakje aan een koordje met een usagi, konijn, erop. Die hangt aan de band van mijn henrotas. Maar nu niet meer! Ik heb gewoon mijn eigen amulet teruggevonden, het ding is nog nat van de regen, het heeft hier de hele nacht op me liggen wachten. Gisteravond op weg omhoog ongemerkt verloren in het donker. Wat een klein wondertje, als dat geen geluk brengt vandaag... Ik stop het nu goed weg in het zijvakje van mijn tas. Ik neem de tram van 7.57 uur naar Matsuyama JR-eki. Bij de halte raak ik in gesprek met twee Engelse jongens die in Sen Guesthouse zitten. Gewapend met filmcamera en statief willen ze de berg Ishizumi-san, bijna 1500 m, gaan beklimmen. Ze hebben geen goede wandelschoenen aan en verder geen enkele voorbereiding gehad. Ik raad ze aan om in ieder geval genoeg te eten en drinken mee te nemen en wens ze veel sterkte. Mijn bus naar Kuma-kōgen gaat pas om 9.50 uur, meer dan een uur wachten. Ik ga naar de Touristinfo, waar ik Tomomi-san weer aantref. Ze zoekt de bus- en treintijden voor maandag op en geeft me een handig Japans gidsje met info over de henro met het openbaar vervoer. Maandag wil ik met de bus naar tempel 52, lopen naar tempel 53 en vandaar door de JR Yosan Line naar Imabari-shi. Daar kan ik dan de tempels 54, 55 en 56 bezoeken en hopelijk in de tsuyado van tempel 56, Taisanji slapen.		De eetkamer van de Youth Hostel JR Matsuyama-eki, station
Tomomi-san belt een paar tempels in de buurt van Iyo-Komatsu-eki, daar wil ik dinsdag zijn, maar die hebben geen van allen tsuyado. Dan maar een goedkope minshuku. Ze belt M. Suzu in Komatsu en reserveert daar een kamer voor de 30ste. Voor maar ¥ 3600, sudomari, zonder maaltijden. We kijken ook nog vanaf welk station ik het beste kan vertrekken na tempel 59, Kokubunji. Dat is Iyo-Sakurai-eki en vandaar is het met de Yosan Line maar een paar haltes naar Iyo-Komatsu. Vanaf daar kan ik klimmen naar tempel 60, Yokominenji. En waar ik dan slaap, dat zoek ik nog uit. Tomomi-san, dōmo arigatō gozaimashita! De bus naar Kuma-kōgen doet er lang over. Op aanraden van de busschauffeur stap ik uit bij tempel 45, zodat ik straks terugwandel naar tempel 44. Misschien kan ik, als ik op tijd ben met de bus terug. dan hoef ik hier niet te blijven slapen, maar gewoon terug naar de Youth Hostel. Dat scheelt wel ¥ 5000! De reis duurt 1 uur en 15 min en ik zit de meeste tijd te dommelen in de warme bus. Ik voel me behoorlijk sloom als ik uitstap. Ik ga even bijkomen bij de bushalte en eet en drink eerst wat. Daarna verzamel ik moed om het pad met 266 stenen traptredes naar Iwayaji te beklimmen.
Er wachten meer henro-san op de bus	Bij de bushalte	Brug over de Naose-gawa
Iwayaji ligt tegen steile rotswanden vol grote gaten aan. Deze tempel is gewijd aan Fudō Myōō, Acala in het Sanskriet, en daar zijn dan ook veel beelden van te zien hier, groot en klein. De twee beelden die volgens de overlevering door Kūkai zelf zijn gemaakt, zijn niet te zien, eentje staat verborgen in een schrijn in de Hondō en de ander staat in een heiligdom boven op de berg.
Veel vlaggen langs het pad omhoog	En onze metgezel staat er ook weer	Veel Fudō Myōō en andere beeldjes
De Daishi-dō is hier groter dan de Hondō. Naast de Hondō staat een lange ladder tegen de rotswand. Je kunt er op klimmen naar een smalle richel met een klein heiligdom, maar ik waag het niet, die ladder ziet me er veel te steil uit en de sporten staan behoorlijk ver van elkaar. Omhoog zal wel lukken, maar naar beneden is altijd veel enger. Bij de Hondō is de ingang van een grot. Een spaarzaam verlichte gang leidt naar een heiligdom met Jizō Bosatsu, de beschermer van gestorven en doodgeboren kinderen, mizu-ko. Er achter staan veel kleine Jizōbeeldjes, ik denk neergezet door ouders van overleden kinderen. Daarna haal ik mijn stempel bij de lager gelegen nōkyōsho en loop weer naar boven, want ik ga deze tempel verlaten via de achteruitgang, een oude houten poort. Waarschijnlijk was dit vroeger de hoofdingang. Ik wil via het bergpad achterom naar weg 12 lopen. Vanaf daar is het nog maar 5 km naar tempel 44.
De Daishi-dō	De Hondō	Grot met Jizō Bosatsu
Het eerste stuk na de poort is vol verrassingen: Er staat een houten hek dat op slot zit met daarachter een hoge smalle kloof, waar een ketting omhoog loopt. Er vlakbij staat een schrijn met een grote rode Fudō Myōō. Ik herinner me nu dat in het boek van David Moreton, 'Journey of the Soul', iets stond over deze kloof. Je kunt de sleutel vragen bij de nōkyōsho, mocht je de zin en de moed hebben om die klim te wagen. Het heet ‘Seriwari Zenjō’. Zenjō betekent bergtop, maar staat ook voor ascetische training op een heilige berg, de zg Shugendō training. Met behulp van de ketting klim je ongeveer 15-20 meter omhoog in de spleet, waarna je verder omhoog moet via een ladder. Uiteindelijk kom je op een rots boven het tempelcomplex uit. Daar staat een klein schrijntje. Kōbō Daishi heeft hier ooit een tijd getraind.
De oude poort	Het hek voor Seriwari Zenjō	Fudō Myōō
Leigh liep hier op 7 mei en heeft over haar wandeling naar tempel 45 ook weer een interessante blog geschreven. Verderop loopt een kronkelend pad, ik ga het volgen, het wordt steeds steiler en erlangs staan om de zoveel meter vlaggen met teksten. Bij elke vlag staat een beeld van een boeddha of bosatsu en een schaaltje om geld in te offeren en een plastic prullenbakje erbij. Dat is om naambriefjes in te doen. Dit lijkt me ook een pad om de spirituele bergtraining te doen. Ik blijf het volgen, totdat het zo smal en steil wordt, dat ik niet verder durf. Het is ook niet de henropad, maar een pad om te trainen, want ik moet voor de tempel 44 een hele andere kant op, juist naar beneden. Ik loop terug en dwaal wat rond, verder naar beneden langs een ander steil paadje, waar gelukkig touwen langs zijn gemaakt. Er komt een groepje mensen aan, het zijn geen henro-san, zo te zien gaan zij het kronkelende bergpad lopen. Ik vraag ze welk richting ik op moet naar Daihōji. Ze wijzen me het juiste pad en inderdaad, even later zie ik een bord met linksaf naar tempel 44 en rechtsaf naar 45. Hèhè, dat was een mooi en spannend intermezzo, maar het houdt wel op!
Het 'shugendō' pad	Hier durf ik niet verder	Een shinto-plek met vosjes, Kitsune
Dit henropad is heel mooi, het gaat zigzaggend naar beneden over de rotsen en wat later wordt het een smal bospad en loopt het een heel stuk over een bergrichel onder prachtige hoge bomen met mooie vergezichten. Na uur neem ik pauze op plekje met uitzicht. Wat een rust: ik hoor alleen vogels, ruisen van de wind in de bomen en wat geritsel van kleine beestjes op de grond. Ik ben weer helemaal verzoend met alles, hoewel mijn geldprobleem wel steeds door mijn hoofd spookt. Er komt een henro-san langs op weg naar tempel 45. We praten even heel kort, hij heeft duidelijk haast. Ik waarschuw hem voor de steile paden.
Weer op het juiste henro-pad	Mooie vergezichten vanaf de smalle richel	Pauze langs het pad
Om 14 uur ik loop weer door. Ik kom nog meer henro-san tegen, ook de twee mannen die bij me in de bus zaten. Die waren bij tempel 44 uitgestapt. En even later komt een vrouwme tegemoet. Ze roept al van verre: 'Okay, you can speak English! I do not speak Japanese'. Ze is een Amerikaanse van Taiwanese afkomst uit Honolulu. Alle Japanners beginnen direct in 't Japans tegen haar te praten, vertelt ze, maar ze verstaat er niets van. Ze heet Maria Au Hoy en is ook 62 jaar. We blijven even staan praten en wisselen email-adressen uit. We maken een foto van elkaar en beloven elkaar te mailen. Ze heeft ook net de nieuwe witte iPhone5 en kan er nog niet goed mee overweg. Ik laat haar zien hoe ze de dataroaming aan en uit kan zetten om te mailen en te surfen. Ze is steeds op zoek overnachtingsplaatsen met WIFI. Daarna gaan we snel ieder ons weegs, want het is al half 3 en we moeten voor 5 uur gestempeld hebben! Take care! Er hangen hier houten bordjes langs het pad met teksten. Eentje kan ik zo ongeveer wel vertalen: 'Als je maar wilt bereik je het doel stap voor stap'.
Maria Au Hoy uit Honolulu	Snel een foto maken en weer verder!	Bordje met aanmoediging
Een half uur later moet ik toch even zitten en laat mijn voeten afkoelen in een beekje, het is zo warm, ze gloeien en beginnen moe te worden. Om kwart over 3 ben ik bij weg 12 en loop langs de Kogen Golf Club. Ik voel als snel dat ik langs deze asfaltweg niet snel opschiet, ben te warm en te moe, zo ga ik tempel 44 niet op tijd halen. Als ik een auto zie stoppen, waar een paar mannen uitstappen om drinken te kopen bij een automaat, ga ik er snel op af en vraag of ze me af willen zetten bij Daihōji. Ze denken dat ik de weg vraag en beginnen uit te leggen waar het is. Nee, dat weet ik wel, ik vraag om een lift! Ah, so desu ka, ii deshō! Oh, is dat zo, dat is goed hoor! Wat een mazzel weer, zo sta ik 10 minuten later bij de weg naar tempel 44. Nu ben ik er zelfs nog voor 4 uur.
Nog maar 1 km naar Daihōji dankzij de lift	De niōmon met grote strosandalen	Even bijkomen naast de wasplaats
Daihōji staat in het bos tegen een heuvel aan. In de niōmon, poort, hangen aan weerszijden enorme stro-sandalen. die elke 100 jaar worden vervangen. Ik rust eerst wat uit naast de wasplaats, laat daar mijn rugzak op een bankje staan en ga op mijn gemak alles bekijken en mijn rituelen doen. Er hangt hier een heel andere sfeer dan in tempel 45, door de hoge bomen is het er nogal donker. Het heeft iets geheimzinnings. De mooie oude houten gebouwen staan op drie verschillende niveaus. Bij mijn vertrek hang ik de gehaakte slippertjes van Mitsuo-san aan een strosandaal naast de andere kleine slippertjes. Als dank en stille wens voor een behouden henro... (Als ik hier terugkom in april 2014 op mijn tweede henro, hangen ze er nog steeds).
Weer veel Jizō-beeldjes	Vader met zijn baby in draagzak	De rode slippertjes van Mitsuo-san
Ik ga op weg naar Omogo Ryokan. Naast de brug over de Kuma-kawa hangt het vol met kleurige koi-vlaggen, al voor Kodomo no hi, Kinderdag, op 5 mei. Ik loop weer eens de verkeerde kant op en al zoekend kom ik langs de Kuma-eigyōsho, bushalte. Ik bedenk dat ik net zo goed weer terug kan gaan naar Matsuyama. Het is 17.15 uur en de bus gaat om 17.42 uur. Als er geen plaats is in de Youth Hostel, kan ik altijd weer naar de tsuyado van Ishiteji. Ik bel met de Ryokan en cancel mijn reservering. De vrouw die opneemt lijkt het te begrijpen, maar begint over ashita, morgen. Dus ik herhaal een paar keer dat het me erg spijt en dat ik morgen ook niet kom. Sumimasen, ik heb niet genoeg geld, want ik ben mijn credit card verloren. Het is niet netjes en gebruikelijk om zo kort van te voren je reservering te cancelen, maar nood breekt wet! Daarna bel ik met de Youth Hostel en vraag of ik vanavond weer in dezelfde kamer mag. En dat is geen probleem. Ik ga in het bushokje zitten wachten, er ligt een zak met 2 verse broodjes naast me op de bank. Ik vraag aan een paar jongens die ook staan te wachten of het van hen is: Wasuremono desu ka? Zijn jullie dit vergeten? Nee, niet van ons, zeggen ze en ik denk: Zo, dat is dus mijn ontbijt! Zou het osettai zijn of gewoon weer mazzel? Nou ja, wat kan het mij schelen, nog even en ik moet uit prullenbakken eten. Maar tja, die staan hier bijna nergens.
Koi-vlaggen voor kinderdag	Kuma-kawa	Kinderdag is op 5 mei
De bus doet er nu veel langer over, het is heel druk op het laatste stuk in de stad, we staan in de file. Ik stap uit bij Starbucks en daar stap ik over op de tram. Even later denk ik dat ik in de verkeerde tram ben gestapt en stap bij de volgende halte over in een andere. Blijken ze allebei naar Dōgo Onsen te gaan! Nou ja, ik ben ook zo moe... Ik loop langzaam naar de Youth Hostel en ga daar lekker lang onder de douche. Daarna eet ik voor de eerste keer een portie kareraisu, kerryrijst, dat is hier te koop voor maar ¥ 290. Het is best lekker en vult goed. Ondertussen heeft mijn wasje gedraaid, die ik ophang op het rek met kleerhangers op mijn kamer. Dat is morgenvroeg allemaal weer droog. Ik ga vroeg slapen met mijn benen omhoog op een kussen. Morgen is zondag en heb ik een rustdag gepland.
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow. Click here for all pictures of this day in a slideshow.
< Dag 41		Dag 43 >