| < Dag 42 | ||
| Dag 43 Zondag 28 april | Zondag rustdag? |  |
| Youth Hostel Matsuyama - ¥ 2100 tatamikamer, sudomari Kūkai en Mini-henro, tempel 51 Ishiteji, Matsuyama Shiro Afstand: 17 km |
||
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
|
Ik slaap tot 7 uur en voel me veel beter, hoewel erg zweterig, want het is erg warm onder het dikke dekbed. Ik neem een snelle douche en was mijn hemdje uit.
Ik ontbijt om 8 uur beneden met de gevonden broodjes, die zijn gevuld met azukibonenpasta, ze zijn best lekker. Ik drink er versgezette koffie met gewone melk bij. Voor maar 100 yen. De echte koffie uit de automaten, die ik tot nu toe in Japan steeds drink, maakt me wakker, maar ik krijg geen last van trillen en hartkloppingen daarna. Volgens mij is de koffie hier minder sterk omdat veel Japanners daar ook erg gevoelig voor zijn, net als voor alcohol. |
 Langs de tennisbaan  De weg langs Fudoki-no-Oka |
|
| En in de verte zie ik het beeld van Kūkai al weer staan. Daar wil ik vandaag in ieder geval naar toe klimmen. Als ik langs de nieuwe begraafplaats kom ga ik daar een kijkje nemen. Misschien is er wel een pad vanaf deze begraafplaats omhoog naar het beeld. Maar daar boven is alles afgesloten met hekken. Weer naar beneden dus en door de tunnel naar de tempel. | ||
 Omhoog op de begraafplaats |
 Kūkai blijft maar wenken... |
 Rechts de ingang van de tunnel |
| In Ishiteji ga ik eerst het museum in de beeldentuin wat uitgebreider bekijken. Daar zijn veel schatten verzameld. Jammer dat ik niet kan lezen wat het allemaal voorstelt en waar alles vandaan komt. Er staat ook een mikoshi, draagbare Shinto-schrijn, die meegedragen werd tijdens optochten. Daarna neem ik nog even een kijkje in mijn oude slaapzaal. Er is na mij 1 Japanse henrosan geweest lees ik in het gastenboek. Alles is netjes achtergelaten. In de tempelhal naast de tsuyado is zo te horen een soort een doopritueel aan de gang. Ik kan een baby horen huilen. Veel mensen komen hier hun kinderen laten zegenen, vanwege het verhaal van de baby met steen in de hand. |
||
 In het museum veel maskers, beelden,... |
 ...een draagbare schrijn, mikoshi... |
 ...en prenten en mandala's. |
| Ik wandel nog wat rond en geniet van de rust hier op deze zondagmorgen. Ik voel me echt thuis in deze tempel. Er hangt een fijne ontspannen, ja zelfs gezellige, sfeer. Deze tempel heeft echt mijn hart gestolen. Op aanwijzing van de dame in de nōkyōsho, die me natuurlijk herkent, loop ik om kwart over 11 via een andere achteruitgang van de tempel op een weggetje omhoog naar het beeld van Kūkai. Toch neem ik weer de verkeerde, want makkelijke, weg langs een keurig huis met tuintje, maar waarachter een complete uitdragerij ligt. Na 10 minuten heb ik door dat dit niet de goede weg is naar het beeld op de heuvel. Rechtsomkeert dus... |
||
 Kūkai in Ishiteji |
 De pagode |
 De dame in de nōkyōsho |
| Dus 20 minuten sta ik weer waar ik begon en vind ik een ander pad dat over de oude okunoin, begraafplaats gaat. En dat is een iets lastiger pad. Het loopt gelukkig best goed op mijn slippers, het is overal droog, want het heeft al een poosje niet geregend hier. Ik moet wel oppassen: het is een smal, steil pad vol gladde bladeren en groene rotsen. Maar dit is wel het juiste pad zo te zien aan de beeldjes langs het pad met de naambriefjes van pelgrims erbij geprikt. Het is inmiddels al erg warm, maar ik ben uiteindelijk binnen een half uur boven ondanks mijn pijnlijke knie en ademnood. | ||
 Een pad omhoog via de okunoin |
 Een smal en steil pad |
 Beeldjes en briefjes langs het pad |
| Deze Kūkai is een gigantisch, gestileerd beeld. Hij torent hoog boven mij uit. Ik ga eerst in zijn schaduw zitten om bij te komen. Ik heb hier een prachtig uitzicht over de stad. Die Kūkai is toch een soort Jezusfiguur hier, zijn beeld staat overal, groot en klein, en er worden allerlei wonderen aan hem toegeschreven. Aan de voeten van Kūkai staat een nogal verroest offerblok. Ik hang Snoopy van Jin-san naast een paar andere gelukspoppetjes en blijf wat zitten mijmeren over mijn henro tot nu toe. Die vrolijke Jin-san, 28 jaar, hij sprak een beetje Engels en was de eerste die ik tegenkwam op mijn reis van Koyasan naar Shikoku. Hij wachtte ook op de trein naar Wakayama-haven. Op de Ferry trakteerde hij me op ramen seafood uit de automaat. We zaten op het dek en hadden veel lol. Ik gaf hem een hangertje met 2 kleine klompjes en die verving hij direct met de Snoopy-hanger die aan zijn mobiel hing. Hij gaf mij zijn Snoopy. We wisselden mailadressen uit. Jin-san ging werken in een restaurant in Tokushima. Hij deed ook aan soort streetdansen en liet me wat van zijn kunsten zien. In Tokushima betaalde hij mijn buskaartje en ging mee naar 't station. Daar nam hij me mee het warenhuis om te zoeken naar een verloopstekkertje voor mijn iPhone, de mijne had ik vergeten in Ekōin. Daarna kocht hij een treinkaartje naar Bandō-eki voor me en bleef staan wachten en me uitzwaaien totdat mijn trein vertrok. De ware geest van Kūkai was in hem gevaren! Die eerste osettai van Jin-san gaven me toen echt het gevoel van welkom te zijn op Shikoku aan het begin van mijn henro. Helaas heb ik geen contact meer met hem kunnen krijgen, er kwam geen reactie op mijn mail. | ||
 Kūkai torent hoog boven mij uit |
 Hoe lang zou hij zijn? |
 Snoopy hangt aan het offerblok |
| Er komt een jongen van een jaar of 12 boven en even later zijn ouders en grote broer. Ze gooien muntjes in een bakje waar nummer 65 bij staat en lopen door. Ik heb meer van die bakjes met nummers bij de beeldjes langs het pad zien staan en nu pas het dringt tot me door dat dit een 88-tempel-route in het klein is! Voor mij een korte lijdensweg in die hitte met mijn zere knie en ademnood. Naar beneden volg ik nu dit mini-henropad langs de beeldjes met een offerbakje, een tempelnummer en een prikker vol naambriefjes. Bij het bakje met nummer 88 laat ik wat muntjes en mijn naambriefje achter. Vlakbij het pad waar ik omhoog ging, verlaat ik via een ander pad de okunoin, begraafplaats. Aan de borden te zien is dit het echte begin van deze mini-henro, die had ik dus gemist. Ik heb in ieder geval 88 tempelroute in het klein al een keer voltooid. Mocht het nu alsnog fout gaan, heb ik dit in ieder geval bereikt... | ||
 Uitzicht over Matsuyama |
 Einde mini-henro: Nummer 88 |
 Het echte begin van de mini-henro |
Terug in de tempel praat ik met de aardige hoofdmonnik in de nōkyōsho. Hij legt me uit dat die mini-henro als shugendō, training wordt gedaan. Hij geeft me okashi: een rond caketje met azukipasta erin en een kanji stempel erop gedrukt. Die worden hier uitgedeeld en gegeten bij ceremonies als men voor succes komt bidden. Dat kan voor van alles zijn: zaken, studie, huwelijk, geboorte etc. Nou, succes kan ik wel gebruiken! Ik geef hem Yvonne's kaartje en hij schrijft zijn naam en email-adres voor me op, hij heet Kato Shumshō. Dit is echt een tempel met actieve mensen, er wordt veel georganiseerd. Hij heeft het dan ook erg druk hier, maar hij heeft ook veel humor. Als ik hem later een mail stuur om te bedanken, schrijft hij me terug en eindigt met: Good luck,
Kato Shumshō, a headache Monk at ancient Temple... We nemen afscheid en een stuk lichtvoetiger loop ik door de poort en de overdekte galerij met winkeltjes naar de weg en eet ondertussen de okashi op, oishii! |
 Kato Shumshō |
 Okashi |
 De poort van Ishiteji |
| Ik besluit om het kasteel hier te gaan bekijken. Dat lijkt me de ideale zondagmiddag besteding.
Ik ga met de tram naar Starbucks en drink er een cafeïnevrije cappuccino, de WIFI doet het jammer genoeg nu niet. Ik loop het Ōkaidō winkelcentrum ertegenover in op zoek naar een winkel die teensokken verkoopt, maar die vind in niet. En vraag bij Softbank of ze hoesjes hebben voor mijn iPhone. Nee dus, ze hebben alleen maar van harde hoesjes om de randen te beschermen. Daarna wandel ik omhoog richting het kasteel langs een drukke straat vol dagjesmensen. Je kunt vandaar met een kabelbaan naar het shiro, kasteel, maar dat zie ik niet zitten. Veel te druk, er staan veel mensen met kinderen in de rij te wachten, de wachttijd is 40 minuten! Ondertussen kunnen ze op de foto met hun hoofd in borden met allerlei historische figuren en natuurlijk met de mascotte van het kasteel. Dit is echt een gewilde zondagmiddag-attractie. |
||
 Ōkaidō Shopping Street |
 Kind op de foto met de Shiro mascotte |
 De kabelbaan |
| Ik wandel rustig omhoog, terwijl naast me de volle kabelbaan zijn rondjes draait. Er gaan slechts weinig mensen lopend naar boven. En het valt toch reuze mee met de klim, het is grotendeels in de schaduw van de bomen. Dit shiro, kasteel, is niet één gebouw, maar een groot complex, met rondom dikke muren en veel poorten en torens. En alles is perfect gerestaureerd. Alle bijzonderheden staan gelukkig ook vertaald in het Engels op de borden. |
||
 Het shiro staat op hoge dikke muren |
 De Shichiku-mon, Paarse Bamboe Poort |
 De Nohara-yagura, Nohara toren |
| Vanaf hier is het ook een mooi uitzicht op de stad en de bergen daarachter. En ook de zeestraat met eilanden tussen Shikoku en Kyushu is in de verte te zien, hoewel nogal wazig. Er lopen jongens en meisjes in tradionele kleding rond. De jongens zijn verkleed als wachters en ik word door één van hen tussen twee andere op de foto gezet. Ik krijg een staf in mijn hand gedrukt en we moeten alle drie tegelijk iets roepen, geen idee wat! De meisje lopen rond met parasolletjes en maken foto's van en met de toeristen. Ik dwaal hier op mijn gemak een aardig tijdje rond, bewonder de dikke muren en mooie houten poorten, lees alle borden en maak veel foto's. Tussendoor eet ik een ijsje en rust wat uit in de schaduw. |
||
 Meisjes in kostuum maken foto's |
 Met twee wachters |
 Terras onder de blauwe regen |
| Ik vertrek via de Inui-mon, de noord-west poort en ga naar beneden via de Komachi-trail. Het is een rustig bergpad, dat uitkomt in het Shiroyama Park met picknick- en speelvelden met sakura, kersenbomen. Vanaf daar neem ik de tram naar Matsuyama-eki, want ik wil gaan informeren naar treintijden voor morgen. Ik stap echter per ongeluk in de tram die in rondje rijdt door de stad en daardoor mis het station. Als de tram weer langs Starbucks komt stap ik maar uit. En daar ruik ik patat en ik krijg ineens onbedaarlijke trek. O ja, dat is waar ook, er zit hier een MacDonalds net om de hoek in het overdekte winkelcentrum. Ik bedenk me niet, ga naar binnen en bestel een frietje met warme appelgebak toe. Ik kikker er van op, maar blijf wel moe in mijn benen. Ik heb op deze 'rustdag' toch aardig wat kilometers gemaakt en geklommen en gedaald. En dat alles op mijn teenslippers, wat op zich wel lekker is voor mijn voeten. Maar mijn knieën protesteren luid! | ||
 De Komachi-trail naar beneden |
 Shiroyama Park |
 Shiroyama Park |
| Met de tram terug naar Dōgo Onsen en op zoek naar de supermarkt waar ik laatst boodschappen deed. Ik kan het niet meer vinden, maar kom wel langs Sen Guesthouse. Daar is niemand van de staf aanwezig, ik spreek alleen even met een Japanse jongen, die hier overnacht. Hij weet me te vertellen dat de twee Engelse jongens de stad in zijn. Ik dwaal nog wat rond in de buurt en kom langs een gloednieuwe katholieke kerk. Op de school erachter staat een groot Jezusbeeld op het dak. Dat blijft toch een vreemd gezicht hier. Bij een Family Mart koop ik een bento, lunchbox, met rijst en allerlei gebakken hapjes, die ze voor me opwarmen. | ||
 Dōgo Onsen tramhalte |
 Een katholieke kerk |
 Jezus staat op het dak van de school |
| Ik loop terug door de Dōgo Onsen Arcade, waar alle souvenirswinkeltjes en eetzaakjes weer goede zaken doen. Het is er gezellig met veel winkelende mensen in yukata op slippers en ze laten zich rondrijden in een riksja. Ik kom voor de zoveelste keer langs de grote klok, de Botchan Karakuri Clock. Hij is 1994 geplaatst ter ere van het 100-jarig jubileum van Dōgo Onsen. Elk heel uur tussen 08.00 en 22.00 uur komen er beeldjes uit de klok tevoorschijn en wordt er een verhaal verteld. Het zijn figuren uit de beroemde roman Botchan, (坊っちゃん = zoon of jonge meester) door Natsume Sōseki in 1906. Naast de klok ligt een rotsblok waarop de pootafdrukken staan van de witte reiger die volgens de legende als eerste de helende kracht van het bronwater heeft gevoeld. Daarom zit op het dak van Dōgo Onsen een houten witte reiger. |
||
 Toeristen in yukata... |
 ... in de riksja... |
 ...en naast de klok in het voetenbad. |
| Er zitten mensen met hun voeten in het warme bronwater naast de klok. Ik ga er bij zitten en dat is echt lekker voor mijn voeten na de hele dag lopen in de hitte. Ik zit naast een klein meisje en haar moeder. Kinderen vinden mij vaak erg interessant. Ze zijn nieuwsgierig en soms ook een beetje bang voor me, dat komt vooral door mijn witte haar. Dit meisje wil weten hoe ik heet. Aangespoord door haar moeder, durft ze me dat te vragen. 'O-namae wa?' Ik zeg: 'Erii desu. Anata wa?' 'Ik heet Elly. En jij?' Ze zegt heel verlegen: 'Mariko desu'. En natuurlijk gaan we nu allemaal op de foto, ook de andere mensen die rond het voetenbad zitten.
Om 19 uur kom ik, bekaf, terug bij de Youth Hostel. Op de tennisbaan ernaast wordt nog steeds getennist. Ik ga naar de eetkamer, mijn bento maaltijd is inmiddels weer koud en ik laat het nog een keer opwarmen. Ik drink er water bij. Terwijl ik zit te eten hoor ik ineens Oranda, Nederland, noemen op TV. En ja hoor: Op het nieuws is te zien dat de Japanse kroonprins en zijn vrouw op het vliegtuig stappen om naar de kroning van Willem-Alexander te gaan. Een gast die ik al eerder sprak, ze heeft ook een nieuwsgierig dochtertje, vraagt ernaar. Ze spreekt Engels, dus ik kan haar goed uitleggen hoe het zit bij ons met koningin Beatrix en haar opvolger. Ik ga me douchen, was gelijk wat kleren met de hand en hang ze op balkon te drogen. In bed werk ik mijn dagboek bij, toch weer 17 km gelopen vandaag. Mijn ogen vallen al snel dicht. Morgen vroeg op... |
||
 Met Mariko-chan en haar familie |
 Terug langs de Isaniwa Schrijn |
 Er wordt nog steeds getennist |
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow. Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
| < Dag 42 | ||
