Wandelen met Kūkai

< Dag 11		Dag 13 >
Dag 12 - Donderdag 28 maart	Een dropje van Albert Heijn
Shukubo Tatsueji in Komatsushima - ¥ 6000 tatamikamer met diner en ontbijt Tempel: 18 Onzanji 恩山寺 Afstand: 14,5 km / lift van Pieter Groen vanaf Onzanji > Bunka no Mori Culture Park in Tokushima-shi
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
Om 6.30 ontbijt ik samen met Hirano-san. Ik geef hem bij ons afscheid een sleutelhanger met klompje. We beloven elkaar te mailen. Hij vertrekt om 7 uur in de stromende regen. Ik zwaai hem uit en 10 minuten later heb ik me ook in mijn poncho en regenbroek gehesen en ga op pad. Bij de poort loop ik Balshi Raich tegen het lijf, hij komt van Onzanji, waar ik nu heen ga. We gaan nog even snel op de foto en wensen elkaar veel sterkte. Ik loop nu 4,2 km van de route in tegengestelde richting, omdat ik gisteren Onzanji heb overgeslagen. En dat is lastig want er zijn dan geen wegwijzers. De regen stopt even later al. Ik hou alles nog even aan, maar dat wordt me snel veel te heet. Dus alles weer uit. (Het blijft hierna de hele dag droog). Over de brug neem ik de verkeerde afslag en loop ik richting tempel 20 i.p.v. naar 18. Ik heb het na een kwartier pas in de gaten, ik loop op weg 28 en volgens de kaart ik moet op weg 136 zijn. Rechtsomkeert maar weer...		Hirano-san vertrekt
Voor Tatsueji: Balsha komt, ik ga...	Over de brug de verkeerde afslag genomen	Linksaf naar tempel 18!
Weg 136 is een rustige straat langs kassen, huizen en bedrijven. Het is nog vroeg en erg stil, ik kom geen mens tegen. Er hangt een grijs, druilerig waas over alles. De bloemen en bomen die hier overal langs de weg bloeien geven er wat kleur aan. Na 2 km kom ik bij de afslag naar Onzanji, een smal weggetje dat langs koeienstallen loopt. De eerste keer dat ik die beesten hier zie. Ik rook ze al voordat ik ze zag, mmm... wat een lekker boerderijluchtje hangt hier! Deze zwarte Japanse koeien zijn al net zo nieuwsgierig als onze koeien.
Murasaki, blauwe druifjes	Grijs druilerig landschap	Hoe heten deze bloemen?
Om 9.30 ben ik bij Onzanji. Het is een kleine, oude tempel op een 100 meter hoge heuvel. Er zijn nog niet veel henro-san hier. Deze tempel was vroeger nyonin kinsei, verboden voor vrouwen, maar Kukai heeft er voor gezorgd dat zijn moeder hier door de poort mocht gaan en sinds die tijd is die restrictie opgeheven. Ik doe mijn rituelen en lees 2 keer de Hart Soetra. Als ik daarmee klaar ben haal ik mijn stempel en kijk nog even wat rond. En ik zie een gaijin de trap afkomen. De vierde in 1 week. Mijn standaard openingszin is dan al: 'Hello, where are you from?'
Sakura, kersenbloesem	Nieuwsgierige koe	Mikan zijn hier overal te koop
De man zegt: 'Hello, I am Peter from Australia'. Als ik me voorstel: 'I am Elly from Holland', begint hij ook in het Nederlands te praten, weliswaar met een Australisch accent. Hij heet Pieter Groen, komt uit Vlaardingen, maar woont al 40 jaar voor de helft van de tijd in Australië. Pieter is 72 jaar en een spraakwaterval! Hij stort non-stop een heel verhaal over me uit over zijn vrouw en zijn moeder, die allebei vlak na elkaar zijn overleden in 2003. Ter nagedachtenis aan hen doet hij nu regelmatig de henro, dit keer per auto. Zijn vrouw Nachiko was Japanse en kwam van Shikoku. Als Pieter hoort dat ik hierna naar Tokushima wil met de trein vanaf Chūden-eki stelt hij voor om me naar het station te brengen. Dat is een prima aanbod en ik wacht op hem totdat hij klaar is met zijn ronde in de tempel. Ik vind het gewoon fijn om even mijn moerstaal te kunnen praten met iemand. En hij is ook nog bekend met de buurt waar ik vandaan komt: Rotterdam. Onder het rijden praat Pieter honderuit, ik kom -het is niet te geloven- er nauwelijks aan te pas. Hij heeft enorme behoefte om zijn verhaal te doen, hij spreekt geen Japans. Zijn vrouw wilde dat niet meer spreken toen ze eenmaal kinderen hadden, die moesten Engels leren. Ze schaamde zich voor haar dialect van Shikoku. Zijn dochter woont in Japan en zijn zoon in Australië.
Tempel 18, Onzanji	Jizō Bosatsu, beschermer van kinderen	Met Pieter Groen
Pieter mist op weg 55 de afslag naar station Chūden, maar ontdekt wel de borden naar Bunka no Mori Park en besluit me daar direct af te zetten. Mij best, heel graag zelfs! Zo sta ik sta om 11.15 al bij de ingang van het park. We nemen hartelijk afscheid en beloven elkaar te mailen. Ik loop wat rond op het plein en bestudeer het informatiebord. Er zijn hier een paar musea, maar ik heb geen zin om er naar binnen te gaan. Het is nu droog en de zon komt zelfs af en toe door. Ik ga liever genieten van een wandeling in het park. De sakura bloeit hier overal volop en ik ga mijn eigen kleine Hanami-feestje in dit park houden.
Bunka no Mori Park	Met kawaii onna no ko, schattig meisje	Oma met haar kleinkinderen
Ik wandel langs alle gebouwen en via trappen omhoog naar een groot speelveld met uitzicht op de stad en rondom veel bloeiende kersenbomen. Uit een automaat met een luie poes erbovenop haal ik blikjes warme maissoep en een pakje Caloriemate. Dat is mijn lunch, die ik hier op een bankje opeet. De zon blijft af en toe zon doorkomen en het is 17 graden. Ik loop wat rond en geniet van het uitzicht en de prachtige bloeiende sakura in dit park, van wit naar bleekroze tot felroze. Ik maak een praatje met een vrouw die met haar kleinkinderen in het speeltuintje zit. Ik vertel de kinderen dat ik ook oma ben en laat ze mijn foto's zien. Ze vinden Indy en Tycho erg kawaii, schattig. Ik mis ze nu ook wel even, ze zijn zo ver weg. Ik zie nu overal schattige kinderen. En ze gaan graag even op de foto met me. Ik kom een vrouw tegen ineens die 'Dag!' zegt, als ze hoort dat ik uit Holland kom. Ze heeft tot 6 jaar geleden in Amstelveen gewoond. Ze kent Alkmaar en de kaasmarkt ook. Ze heeft nog steeds contact met vrienden in Holland en geeft me een dropje uit een zakje van AH. Dat was nou echt het laatste wat ik hier verwachtte te krijgen, lekker!
Een mooie plek voor een picknick	Neko boven op de warme automaat	Maar ook mamushi, adders hier!
Om 14 uur loop ik door naar Hachiman Onsen. Na goed schrobben en mijn haar wassen geniet ik van het bubbelbad, de sauna en het hete bronnenbad buiten. Ze hebben er ook een koud dompelbad. En het is heel gezellig met de Japanse dames, ze willen alles weten over het Nederlands en hoe het komt dat ik het Japans zo goed uitspreek. Ik leg uit dat hun klanken niet moeilijk zijn, omdat wij de klinkers net als zij zeggen. Met als voorbeelden Japanse woorden versus Nederlands woorden, zoals kohii (koffie), biiru (bier) en pan (brood). Sugoi! Engels is véél moeilijker door de verschillende uitspraken van de klinkers. Hai, sō desu ne! Ja, dat is zo! Om 15 uur wandel ik kris kras door een rustige woonwijk richting B.H. Orient. Onderweg bel ik met Vodafone om te vragen waarom ik geen vaste nummers kan bellen hier. Ik moet de iPhone een kwartier uitzetten en dan doen zij een reset. Daarna zou het moeten werken. Nou, niet dus. Ik kan ze niet meer terugbellen, want wanneer ik aankom in het hotel is het 17 uur, dus in Holland 1 uur 's nachts. Morgen nog een keer bellen. Ik betaal ¥ 4900 voor een westerse kamer met eigen douche en WC, met bangohan, diner en asagohan, ontbijt. Ik ga om 18 beneden in het restaurant eten. Ik krijg een bord met een beetje spaghetti met stukken tempura vis, een grote garnaal met mayonaise erop, een schaaltje aardappelen in een sausje en salade. Met grote stukken wit brood erbij. Op mijn verzoek krijg ik rijst ipv van dat brood. Het is best smakelijk allemaal, beetje een vreemde mix van Japans en westers eten. Maar vooral veel vetter en daar hou ik niet zo van. Na het eten ga ik naar de receptie. De receptionist is een aardige man, hij is snipverkouden, maar hij helpt me graag van achter zijn mondmasker. Hij belt voor me naar Kaneko-ya in Katsuura en reserveert daar een kamer voor me. En hij zoekt de treintijden voor me op, want ik wil na het eten naar het centrum om een internetcafé te zoeken. Hij geeft me gelijk een kaartje van een internetcafe bij het hoofdstation. En er gaat een trein vanaf station Nikenya hier tegenover om 20.02, waarschuwt hij me. Wat een service! Denkend aan de tip van Hirano-san dat ik op tijd moet reserveren omdat het drukker is in het weekend, vraag ik of hij nog wat nummers voor me wilt bellen. Geen probleem en het is in een wip geregeld. Zaterdag slaap ik bij Sakaguchi-ya, 4 km na tempel 21, Tairyūji en zondag bij Sazanka naast tempel 22, Byōdōji.
Hachiman Onsen	Op weg naar mijn hotel	Neko langs de straat
Als ik op 't station een kaartje uit de automaat wil halen: Paniek, mijn portemonnee is weg! Ik ren terug naar mijn kamer, niks te vinden. Dan naar het restaurant en de serveerster vindt hem onder de tafel waar ik zat, wat een opluchting! Ik haal toch nog de trein van 20.02 en bij Tokushima-eki ga ik op zoek naar het internetcafé. Ik ben ineens weer in een grote stad op een groot plein met hoge gebouwen en lichtreclames. Er is veel volk op straat, hip uitgedoste jongeren die in groepjes rondhangen en flaneren. En groepjes winkelende, giechelende schoolmeisjes in hun uniform. Na paar keer vragen kom ik ergens in een zijstraat op de eerste verdieping in een DVD/boekenwinkel terecht. Het stinkt er naar rook en er staat een duffe gast achter de balie. Er is geen computer te zien en hij staart me aan alsof ik een buitenaards wezen ben als ik vraag naar pasokon, computer en intanetto, internet. Geen antwoord, alleen wat schouderophalen, dus ik maak dat ik weg kom. Terug naar het stationsplein en wat zie ik? Starbucks rechts van de stationshal! En daar werken aardige, behulpzame meisjes. Eentje geeft me een folder in 't Engels: Gratis WiFi aanvragen bij Starbucks. En dat is zo gepiept. Hoe simpel kan het soms zijn. Dus ik zit hier een uurtje met 1 grote kop latte décafé voor ¥330 terwijl mijn foto's de stream ingaan. Het gaat niet erg snel, maar het begin is er. Ondertussen chat ik met Jaap, hij ziet mijn foto's van mijn eerste wandeldag vanaf tempel 1 langzaam binnenkomen op mijn iMac. Jaap zit te googelen naar mijn verblijfplaats. Als Starbucks om 22 uur dichtgaat, verhuis ik naar de lobby van hotel Clement links van het station. Op aanwijzing van Jaap die via Googlemaps zag dat het hotel daar stond. Wat handig toch die moderne media!
Winkelende schoolmeisjes voor het station	Tokushima-eki	In de lobby van hotel Clement
Ik groet de receptionist beleefd: 'Konban wa, sumimasen, WiFi ga arimasu ka', 'Goedenavond. Heeft u hier WiFi?' Hij knikt en geeft me het wachtwoord op een briefje. Dōzo, alstublieft. Arigatō gozaimasu! Dus hier blijf ik lekker nog een half uurtje zitten totdat mijn trein teruggaat. De fotostream gaat hier wel trager. Ik maak ook mijn eerste geslaagde telefoontje met een payphone voor een reservering: Naar Green House Juen aan Tainohama strand in Minami-shi voor maandag. Dat gaat allemaal gesmeerd hier. In het souvenirwinkeltje in de lobby koop een pakje uirō, rijstkoek met zoete bonen, voor onderweg morgen. Ik heb de trein van 23.37 terug naar Nikenya-eki en mijn hotel. Ga pas om half 1 slapen dit keer en ben toch weer vroeg wakker: 5.45.
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
< Dag 11		Dag 13 >