< Dag 27  
Dag 28 Zaterdag 13 april Vertroeteld in Sakawa
Logeren bij Dolf en Fumika in Tosa Kamo, Sakawa-machi
Rustdag - Naar dokter, uit eten en korte wandeling in de omgeving
Afstand: 5 km
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
Precies om 5.33 schrik ik plotseling wakker van een keiharde toon uit mijn iPhone. Het is een alarmmelding: Een aardbeving! Maar waar, dat kan ik niet zien. Ik heb er in ieder geval niets van gevoeld. Omdat ik nu toch niet meer kan slapen ga ik in mijn pyama en hanten, huisjasje, rondwandelen in de tuin. Hond Max zit bij de voordeur in zijn hok en slaat gelijk aan, dus ik loop de andere hoek van het huis om. De tuin is heel groot met veel paden en niveauverschil met rotsen, vijvers en terrassen en mooie bloeiende planten en struiken. Dolf en Fumika hebben het meeste zelf aangelegd en geplant.
Het is helder en zonnig, maar nog wel koud. Fumika komt even later ook naar buiten en ik vertel haar van het alarm. Ze doet gelijk de TV aan. Op ‘t nieuws zien we dat het een aardbeving van 5,7 op de schaal van Richter was. Het epicentrum lag op het eiland Awaji-shima, ten noordoosten van Tokushima was. Er is alleen wat materiële schade daar.

Sakawa in de ochtendzon

Ochtendwandelingetje in de tuin
De vijver

Het huis gezien vanuit de tuin
Ik krijg een warme trui en broek van Fumika, zodat mijn kleren schoon blijven voor de henro. Na een lekker Hollands ontbijt van bruin brood met kaas, warme melk en bekertje yoghurt, gaan Dolf en ik achter de iMAC zitten. Ik kan hem met veel van zijn problemen helpen, zoals bestanden opslaan als docx en PDF. Eigenlijk hele simpele dingen allemaal. Ook downloaden we Acrobat Reader. Dat gaat meer dan 2 uur duren, de WIFI is echt heel traag hier. We laten de computer aan staan voor dit langdurige klusje en rijden om 11 uur eerst naar de huisarts.
Voorkant van het huis met vijver

De woonkamer met de 'heartstone'

Maar nu eerst aan het werk!
Daar word ik eerst door een zuster onderzocht. Ze meet mijn bloeddruk, hartslag, temperatuur en het zuurstofgehalte in mijn bloed. Vervolgens luistert Dr. Nishimori naar mijn longen en hart. Hij spreekt gelukkig goed Engels. Ik vertel dat ik de medicijnen die op mijn lijstje staan niet dagelijks gebruik, alleen maar zo nodig. En dat ik nu vaak extra pufjes neem omdat ik bronchitis had in de week voordat ik naar Japan vertrok. Als gevolg daarvan heb ik nu vooral bij het klimmen te weinig lucht. Na wat zoeken in zijn medicijnenboek geeft hij mij een inhalator uit zijn apotheek. Die kan ik zo nodig gebruiken als mijn capsules op zijn, ik heb er nog maar 8. De twee assisterende zusters en Dolf en Fumika zijn de hele tijd bij dit consult in de spreekkamer. Het wordt een vrolijke boel, ze moeten erg om mij lachen. Ze zijn zo'n mondige patiënte die de dokter wel even zal vertellen welk medicijn hij moet voorschrijven vast niet gewend. Ik moet ¥ 9800 afrekenen voor het consult en de inhalator. Ik ben dan gelijk blut. Dus na hartelijke bedanken en afscheid direct door naar het postkantoor om de hoek waar ik 30.000 yen (= 240 euro) pin. Dat moet genoeg zijn voor de komende 4-5 dagen.
Hierna rijden we voor de lunch naar een leuk udonrestaurantje in een gehuchtje in de buurt. Het is er gezellig. Gezinnen komen hier op zaterdagmiddag lunchen. Ik word op een kom heerlijke udon met aburage getrakteerd.

In het udonrestaurant

Mijn zorgzame gastvrouw Fumika-san

Mmmmm, oishii!
Terug in huis doe ik weer een middagdutje van 14 tot 15 uur. Ik ben nog steeds erg moe, mijn luchtwegen zitten dicht en ik hoest veel. Daarna kan ik weer uitgerust mee met Dolf en de honden Kaatje en Max voor hun dagelijkse wandeling van een uur. Het is een mooie omgeving. We lopen tussen de rijstvelden, kassen, langs sloten en kanaaltjes en veel nog kaal bouwland. Dolf vertelt me van alles over de mensen en het leven hier. Over de gewoonte om met je naaste buren in een soort vereniging te zitten, contributie te betalen en allerlei klussen te doen voor de gemeenschap. Dat kan zijn de straten in je buurt schoonhouden en onkruid vrij maken, een buurtfeest organiseren, maar ook een familie, waarvan iemand is overleden, helpen. We pauzeren in een mooie grote prieel aan het Azumaya no michi, Prieelpad, waar mensen uit de buurt kunnen picknicken.

Max en Kaatje hebben zin in een wandeling

De vallei van Sakawa

Het Prieelpad
Vlakbij het huis gaan we allebei even op de 'billengalerij' zitten. Zo noemt Dolf de lange betonnen bank naast de openbare weg naar het huis. Dolf vertelt hoe dat in zijn werk ging. Het was zijn eigen idee. Zes mensen, waaronder hijzelf en de architect, hebben er met hun blote billen in het zachte beton gezeten, zodat hun afdrukken in de bank bleven staan. De bank zit best goed. Maar of er ook veel buurtbewoners hier gaan zitten voor een babbeltje?

Op weg naar huis

Bijna thuis

Dolf op de 'billengalerij'
Het diner bestaat uit een erg lekkere Boeuf Stroganof van Fumika. We kijken weer naar het nieuws in ‘t Engels. Daar word je niet vrolijk van. De aardbeving van vanmorgen heeft toch wel veel schade aangericht. En dat gedoe met Noord-Korea gaat ook maar door. Het weer blijft gelukkig goed...
Na ‘t eten en het nieuws gaan we om de beurt in de ofuro.
Dolf steekt de open haard aan, gezellig, maar de rook slaat al gauw op mijn longen. Gelukkig is hun woonkamer zo groot, dat ik languit kan gaan liggen op een bank verder weg van het vuur. Ik krijg een dekentje van Fumika over me heen. Wat vertroetelt ze me toch fijn!
Ik ben erg moe van het praten, zoveel verhalen over en weer van Dolf en mij, het meest in het Nederlands. Hoewel ik het wel lastig vind om in het Nederlands te blijven praten met Fumika erbij. Ik wil haar bij het gesprek betrekken en ga af en toe over op Engels. Ik versta haar Engels soms niet goed, moet dan vragen wat ze bedoelt.
Ik drink nog 2 glaasjes witte wijn en dan ben ik om 23 uur helemaal uitgepraat en uitgeteld.
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow. Click here for all pictures of this day in a slideshow.
< Dag 27