| < Dag 22 | ||
| Dag 23 Maandag 8 april | Tussen hemel en zee |  |
| Hamayoshi-ya, Yasuda-machi - ¥ 6500 tatamikamer met diner en ontbijt Tempel: 27 Kōnomineji 神峰寺 Afstand: 18 km / 37 km Tosa-kuroshio Railway van Tōnohama-eki, Yasuda-machi > Noichi-eki, Kōnan-shi. |
||
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
|
Ik word hier erg vroeg wakker: 5 uur. Ik blijf nog even ligggen en zet een update met paar foto's op Facebook. Daarna kleed ik me aan en maak ik een ochtendwandelingetje naar de zee onder het genot van een blikje warme café au lait. Dit zijn de mooiste momenten om de dag te beginnen. Alles nog zo rustig, nauwelijks verkeer op weg 55 langs de oceaan. Het is prachtig weer, bijna geen wind met een strak blauwe lucht. De zee is weer glad. Achter onze minshuku loopt de weg tussen de kassen door naar de tempel, die 400 m hoger ligt. Ik zie daar al in de verte een vroege henro-san op weg gaan. Ik loop wat te mijmeren en zit een poosje over de zee te staren. En besluit om na het ontbijt al omhoog te gaan, het belooft een erg warme dag te worden en het is nu nog niet zo heet. Joost gaat toch eerst naar die Monet-tuin. Ik vertel hem dit bij het ontbijt en hij vindt het een goed idee van me. Hij zegt dat hij me wel inhaalt daarboven. Met zijn 18-jarige benen lukt hem dat vast wel. Of we komen elkaar tegen als ik aan het afdalen ben. Ik wacht sowieso op hem, zodat we vanmiddag samen op de trein naar Noichi kunnen. |
 Vroege henrosan op weg naar Kōnomineji  Een kalme oceaan |
|
 Hamayoshi-ya |
 Ontbijt met Joost |
 Het winkeltje op de hoek |
| En zo loop ik zonder rugzak om 8.15 heerlijk licht richting de bergen. Eerst langs veel kassen. Het is hier echt land- en tuinbouwgebied. Bij het spoorviaduct staat een ambulance met zwaailichten, een paar broeders dragen een ojisan op de brancard uit zijn huis. De oude man zit gewoon rechtop, echt ernstig ziet het er niet uit. Verderop loop ik weer tussen de rijstvelden met veel kwakende kikkers. Om half 9 heb ik het al erg warm, er staat maar een klein zuchtje wind. Bij eerste helling trek ik mijn vest uit. En eet een banaan, energie voor de klim... Ik kom een oudere henrosan tegen die weer al op weg naar beneden is, misschien is hij wel de man die ik tijdens mijn ochtendwandelingetje in de verte zag lopen. Als ik vraag of hij boven is geweest, roept hij: 'Ichi-jikan!' In 1 uur boven! 'Maar het zijn toch de Olympische spelen niet', zei laatst een andere henrosan. Ach ja, sommigen willen blijkbaar hun persoonlijk record breken bij het klimmen naar een tempel... |
||
 Tōri van een jinja |
 Jizō langs de weg |
 Langzaam omhoog naar tempel 27 |
| Na precies 1 uur ben ik bij de afslag naar het bospad, dat beschouwd wordt als een moeilijk pad omdat het een kilometer lang een helling van 45 graden heeft. Ik besluit om de 1,5 km over de minder steile asfaltweg te lopen. Het gaat nu best goed met mijn ademhaling, bij het vertrek heb ik een pufje genomen. Ik moet even lief voor mezelf zijn. Afdalen doe ik misschien wel op dit bospad, want ik ben eigenlijk dol op dit soort paadjes. Ik eet een onigiri en drink chocolademelk op de rustplek bij de afslag. Twee henrosan nemen er ook een pauze, voordat ze het bospad op gaan. We praten wat en we wisselen onze naamkaartjes uit. Oka-san loopt de henro in omgekeerde richting, gyaku-uchi heet dat. Kawashima-san rookt een sigaret voordat hij weer verder klimt. Ik maak een selfie met ze. Een half uur later lopen we door, ik hoor hen praten met elkaar op het bospad en kom ze weer even tegen als het pad de weg kruist. De Kawashima-san roept: 'Taihen desune. Het is zwaar, hoor!' | ||
 Kawashima-san rookt een sigaretje. |
 Oka-san doet gyaku-uchi. |
 Selfie! |
| Goede beslissing dus van mij, Ik loop rustig door, let op mijn ademhaling en ben om half 11 boven. Dan heb ik 5,5 km gelopen...en pfff, wat is het al warm! Een hoge trap leidt links naar de niōmon van Kōnomineji en rechts naar de tōri van de gelijknamige jinja. Een monnik op een Honda scheurt me voorbij, er gaat hierlangs ook nog een asfaltweggetje omhoog. Boven was ik mijn handen en luid de bel. Ik maak een praatje met een moeder en haar dochter. Ze doen de henro met de auto. Er lopen hier veel groepen henrosan: bejaarde bus-henro en vriendinnenclubjes in vol ornaat. Ik heb veel bekijks en aanspraak. Iedereen is vandaag erg aardig en spraakzaam. En vol bewondering en respect als ik op hun vragen antwoord dat ik Orandajin ben en alles alleen wandel. Sugoi! Ze willen allemaal met me op de foto en ik zet hen op de foto. |
||
 Links trap naar de niōmon, rechts de tōri |
 Monnik op Honda |
 Moeder en dochter |
We moeten nog een hoge trap op naar de Hondō en de Daishi-dō. Daar eet ik op een bankje eerst mijn osettai: koekjes en de bamboe. Als ik de rituelen achter de rug heb ga ik alles nog een goed bekijken hier, er is hier veel te zien. Er staat een prachtige kleurige Fudō Myōō langs het pad. Even later komt de monnik op zijn brommertje er weer aan, hij haalt de naambriefjes en de hartsutra-kopieen uit de bakken voor de Hondō en de Daishi-dō. Ze gaan in plastic zakken op de brommer. Ik heb gehoord dat ze ritueel verbrand worden. |
 Vriendinnen doen de henro met een busje
|
 Kōbō Daishi |
 De Daishi-dō |
| Ik vind het hier schitterend en blijf een poosje rondkijken en maak veel foto's. Kōnomineji heeft de mooiste aangelegde Japanse tuin van alle tempels op Shikoku. Het is inderdaad een plaatje om te zien, alles is goed onderhouden. Overal staat hier de sakura in bloei, zowel op het tempelterrein als op de hellingen om ons heen. En er zijn veel andere bloeiende bomen en struiken; ik herken wisteria en bos-azalea. | ||
 Jizō voor de gestorven kinderen |
 Uitzicht vanaf de Hondō |
 Veel traplopen hier... |
| De jinja staat iets hoger, maar 350 meter hier vandaan en weer iets hoger staat een uitzichttoren in het Sky and Sea View Park. 空と海 betekent hemel en zee, dus Kūkai. Ik denk er over om daar naar toe te gaan en daar vandaan het alternatieve groene pad naar beneden te lopen. Het is erg aanlokkelijk, het is hier overal zo mooi. Maar als ik de kaart eens goed bestudeer, lijkt het me nu iets te veel gevraagd van mijn knieën, die toch al zo protesteren. Ik zou dan 10 km moeten omlopen, almaar afdalend. Nee dus... | ||
 Koi in de vijver, ze eten uit je hand |
 Daarboven staat nog de jinja |
 Maar 350 m naar de Konomine schrijn |
| Om 12 uur ga ik de trap af en haal mijn stempel bij de nōkyōsho. Ik krijg hier ook osettai: koekjes en een sinaasappel. Op een bankje eet ik de sinaasappel en 1 onigiri. Ik vraag me af of Joost al onderweg is naar boven. Als ik door de poort loop om terug te gaan, bedenk ik me halverwege de trap. Ik loop omhoog naar de tōri, ik ga toch naar de jinja en naar het uitzichtpunt. De weg er naar toe is niet moeilijk, ik ben er binnen 10 minuten. De jinja met een grot ernaast heeft een geheimzinnige en serene sfeer. De trap naar de jinja doet me ook denken aan de trappen van de piramides in Yucatan: steil met hoge treden. Bovenaan de trap ligt op een hoop stenen een projectiel. Vast iets uit de oorlog. Een niet ontplofte bom? Toch ooit eens navragen wat hier de geschiedenis van is. Ik leg een mooie gladde steen op de trap naar de kleine grot met een schrijnje, het ligt er al vol stenen. Ernaast staat iets in kanji op een houten bord. Ik kan het niet ontcijferen, maar het is vast iets wat geluk brengt. De kami hier is me goed gezind, zo voelt het wel. Ik blijf hier even zitten om van de rust te genieten. |
||
 Kōnomine jinja |
 Een steile trap naar de schrijn
|
 Ingang van de schrijn |
| Op de weg verder omhoog naar het uitzichtpunt komt een jonge vrouw me tegemoet gerend, ze doet hier haar hardlooprondje blijkbaar. Verder kom ik hier geen sterveling tegen. Bij een parkeerplaats kan ik een bospad op en na wat gekronkel sta ik even later op een houten platform met een schitterend uitzicht op de oceaan en de plaatsjes langs de kust. Ik kan onze minshuku duidelijk herkennen door de groep bomen die er vlakbij langs het strand staan. Ik ben blij dat ik dit toch gedaan heb, had het niet graag willen missen. Ik voel me gelukkig en 'verlicht', ik ben op een heilige berg, waar een kami huist. En ik sta tussen de zee en de hemel... |
||
 Het uitzichtpunt
|
 Uitzicht op de zee en Yasuda-machi |
 Sakura, sakura...
|
| En op de weg naar beneden, terug via de tempel, kom ik Joost tegen. Die heeft dus hetzelfde idee gehad. Hij heeft de tempel en de jinja al bezocht en wil door naar 't uitzichtpunt. Hij vindt het hier ook allemaal schitterend. De Monettuin viel hem wat tegen. Hij had graag bloeiende lotussen gezien, maar daar is het nog te vroeg voor. Ik wijs hem de weg en wacht op hem bij de parkeerplaats. Als hij terug komt, lopen we op ons gemakje terug naar de tempel, waar we even uitrusten bij de nōkyōsho. We besluiten om weer de makkelijke weg naar beneden te nemen, het is nu erg warm inmiddels. En ja hoor, daar komen we Ken weer tegen, hij is op weg naar boven. Ken weet niet waar hij hierna naar toe zal gaan, hij is erg moe. We raden hem Hamayoshi-ya aan en wensen hem veel succes en tot ziens maar weer! Joost heeft al een afspraak met hem om elkaar in Matsuyama te ontmoeten. |
||
 Rustpauze |
 Wisteria |
 Joost en Ken |
| Om 15 uur zijn we terug bij Hamayoshi-ya. We krijgen een kop koude thee van okusan en rusten buiten in de schaduw op de stoep even uit. We pakken onze rugzakken en nemen hartelijk afscheid. Op station Tōnohama moeten we nog een half uurtje wachten, we hebben de trein van 16.18 naar Nouchi-eki. Het is een mooie rit langs de zee, we zien lange zandstranden, lage duinen met naaldbossen en we rijden door een paar tunnels. Jammer dat we dit niet kunnen lopen nu, het ziet er mooi uit. Maar we zien ook gedumpte afval naast de spoorlijn liggen. De lokale bevolking is ook hier niet altijd even netjes... |
||
 Tōnohama-eki |
 De vrolijke conductrices |
 Op weg naar Konan-shi |
| We komen om 17 uur aan in Kōnan-shi. Dit is echt weer een drukke stad, een voorstad van Kochi. We lopen eerst naar het postkantoor om te pinnen. Joost heeft mijn treinkaartje gedeeltelijk voorgeschoten, want ik ben finaal blut. Om 17.30 zijn we in Marukome Ryokan. We hebben allebei een mooie kamer met eigen WC en wastafel. Het diner is om 18 uur. We krijgen o.a. tonijn shasimi en verse salade met lekker vlees. We betalen net zo veel als in Hamayoshi-ya, ¥ 6500, maar alles is hier veel luxer en beslist schoner. Alleen de okusan is nogal kortaf, ze is niet echt vriendelijk. Maar we tafelen gezellig na met Asahi-san, die vandaag 35 km liep en erge pijn in zijn benen heeft. Ik geef hem 2 paracetamol en hij trakteert me op een tweede flesje warme sake. Een vrolijke man, hij heeft een bedrijf in voedingssupplementen en geeft ons uit zijn voorraad een paar tubes met vitamines en mentholzuigtabletjes. |
||
 Asahi-san |
 Joost aan het bier.. |
 ...en ik aan de warme sake. |
|
Joost en ik bespreken aan tafel onze plannen voor morgen. Hij wil eerst naar het Noichi Zoological Park, de dierentuin hier. Ik wil op tijd vertrekken naar tempel 28, Dainichji. Dat is nog geen 2 km hier vandaan. En daarna door naar 29 en 30: Kokubunji en Zenrakuji, allebei in Kochi. Dat is 16 km in totaal. Daarna zie ik wel of ik nog door kan naar 31, Chikurinji, dat ligt naast de Makino Botanical Garden. Zo niet, zoek ik in het centrum van Kochi onderdak. Er zijn hier veel overnachtingsadressen. Joost wil graag naar een jeugdherberg met internet, zodat hij contact met zijn famiie kan hebben. We zullen elkaar op de hoogte houden via Facebook om weer iets af te spreken. Hij wordt op 16 april 19 jaar en ik word op 22 april 62 jaar. We willen rond die data ergens samen onze verjaardagen vieren. Ik krijg nog een sms van Herve: hij zit in de Comfort Hotel tegenover het station in Kochi voor ¥ 5100 met ontbijt. Morgen loopt hij naar tempel 30. Wie weet komen we elkaar daar tegen. Na het eten lig ik heerlijk weg te doezelen in de ofuro, ik heb te veel sake gedronken! En later lig ik uitgevloerd op mijn futon. Ik ben erg moe, maar heb wel minder pijn in mijn benen, het dagelijkse lopen begint te wennen na 3 weken. Ik check mijn mail en lees een uitgebreide mail van Noëlle over Hendri, de man van haar beste vriendin Janet. Hij was op zijn werk weggevallen en na veel onderzoek blijkt hij een hersentumor te hebben. Wat heftig! Ik stuur via Facebook een privé-bericht naar Janet om Hendri, haar en hun 4 dochters haar veel sterkte en liefde te wensen. Om 22 uur belt Jaap, hij past op in Hoorn. We spreken maar kort, alles is goed. De gewone gang van zaken daar op maandagmiddag. Tycho gaat zo naar tennisles. Hij vertelt dat hij zaterdag 15 km gaat lopen voor Unicef. En hij heeft een nieuw joggingpak voor het tennissen op de buitenbaan. Lekker warm, want 't is nog steeds maar 7 graden in Nederland. Tycho zegt dat-ie van me houdt. Indy heeft niet veel te vertellen, alleen dat ze haar rekenwerk op school niet af heeft. Maar ze riep wel 'HVJ' (Hou van je)! Ik ga om 22.30 met een gelukkig gevoel slapen. |
||
| Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow. | ||
| < Dag 22 | ||
