Ik slaap hier heerlijk en sta om 7 uur op. Ik ontbijt samen met Etienne en zijn Japanse wandelmaat. Zij nemen vandaag een andere route naar tempel 1. Etienne gaat ook naar Koyasan hierna, dus wie weet zien we elkaar daar weer. Het afscheid van de kleine okusan en de jonge vrouw die hier werkt is hartelijk.
Ik loop om kwart voor acht de tempel binnen via de kleinere poort in de winkelstraat. De grote poort waardoor ik gisteren de tempel verliet is bij de parkeerplaats. Ik wil alles goed bekijken, het is mijn afscheid van alle 88 tempels, zo voelt het wel, ook al kom ik nog bij tempel 1 terug en logeer ik straks in Koyasan nog 3 dagen in Ekōin. Het dringt nog niet helemaal goed tot me door dat ik bijna klaar ben met de henro. Ik ben al zolang onderweg, dat het lijkt of ik altijd zo door zal gaan.
Ik ga eerst naar de Daishi-dō en steek een kaarsje en wierook aan om Kōbō Daishi te bedanken dat ik hier veilig ben aangekomen.
Er bloeit een mooie blauwe regen voor de Daishi-dō. Het ligt er vol met afgewaaide blaadjes. Als ik er even in alle rust op een bankje van zit te genieten, komt de tuinman er aan met een bladblazer en hij gaat met veel herrie de bloemblaadjes wegblazen. Dat is dan weer minder... Maar goed, ze mogen niet blijven liggen, want na een beetje regen wordt het hier spekglad op de stenen en de trappen.
Er staan hier veel beelden van Kōbō Daishi, groot en klein. Naast het grote beeld staat een kast vol met kleine beeldjes met eronder de namen van mensen die ze hebben gekocht als aandenken aan hun henro. Sommigen zijn kapot. Hopelijk komt iemand ze eens repareren. De voetjes staan nog netjes op een rijtje in de kast en de rest van de beeldjes liggen op een plank.
Naast de Daishi-dō staat een grote glazen kast vol kongōtsue, als je wilt kun je je stok hier achterlaten. Ze zijn er in alle soorten en maten. Daar moet je natuurlijk voor betalen. Ze worden na enige tijd ritueel verbrand, geen idee hoe lang ze blijven staan, maar de kast raakt nooit vol, dus ze zullen dat wel op tijd organiseren. Te zien aan de onderkant van veel stokken staan er niet veel van wandelaars tussen, de meeste zijn nauwelijks afgesleten.

De hondō van Ōkuboji met Nyotaizan



Prachtige schaduwplaats van blauwe regen

Het diner is vanaf 6 uur. Het eten is goed, niet speciaal, gewoon een lekker doorsnee diner met alles erop en eraan. Erg druk is het hier niet, ik herken de henrosan van vanmiddag, we groeten, maar verder niets. Tijdens het eten praat ik wat met een paar andere gasten, maar ik voel me niet zo sociaal als anders. Ik heb niet echt zin om veel te praten, ik ben wat in mezelf gekeerd.
Het nieuws op de TV in de eetzaal staat aan en ineens zie ik een bekend gezicht op het scherm verschijnen. Het is de aardige hoofdmonnik van tempel 75, Zentsuji. Waarom is me niet duidelijk. Er was blijkbaar iets te vieren in Zentsuji, hij had zo te zien een hoge piet op bezoek.
Na het diner maak ik een wandelingetje in de tuin rondom het gebouw. Je kunt een eind langs het riviertje wandelen en over een andere brug terug. Verder is er niet veel te beleven hier.
In de lobby staat een grote TV. Ik ga zitten en het lukt me om op de afstandsbediening het nieuws in de Engelse nasynchronisatie over te zetten, zoals ik van Dolf heb geleerd. Maar er is niet echt interessant nieuws. Alleen het weerbericht, dat is gunstig voor morgen, het wordt iets minder warm. Prima weer om te lopen dus.

Ik bestudeer de route vanaf hier naar tempel 1 nog eens goed en ik weet nu al dat ik dat niet in één dag kan lopen, Het is meer dan 30 km en 300 meter omhoog en omlaag. Ik neem de route naar het noorden over de Ōuchi Dam en pak de trein vanaf Sanuki-Shiratori-eki. De JR Kotoku Line gaat naar Tokushima en stopt dichtbij tempel 2, Gokurakuji, op Awa-Kawabata-eki. Gokurakuji heeft een shukubo en het lijkt me fijn om de laatste nacht van mijn henro in een tempel te slapen. Terug op mijn kamer bel ik naar Gokurakuji, en reserveer een kamer met diner en ontbijt voor morgen. Zo kan ik vrijdagmorgen lekker rustig aan doen, de 1,3 km naar Ryōzenji wandelen, de cirkel rondmaken en me afmelden in het henro-gastenboek. Daarna neem ik op de trein naar Tokushima. Ik denk dat ik daar nog een dag blijf, misschien in het Clement Hotel voor het station. En dan natuurlijk wat winkelen en naar Starbucks!