Japan, de henro en ik
Ik hoorde voor 't eerst over het bestaan van de henro* in 2011 van mijn vriendin Yvonne. Zij is net zo gek op Japan als ik en we waren samen al regelmatig aan het fantaseren over onze volgende reis naar Japan. In 2007 was ik er voor 't laatst geweest en ik vond dat het wel weer eens tijd werd. Yvonne en ik delen het heimweegevoel naar dat land. Waarom ik dat gevoel heb, kan ik niet beredeneren...
Het enige dat ik weet is dat ik me vanaf de eerste week in februari 1996, Jaap en ik logeerden toen in Tokyo bij Japanse vrienden, me er thuis voelde. Ik hield onvergetelijke herinneringen over aan de Japanse gastvrijheid en gezelligheid en aan het contrast tussen de drukte in de steden en de rust in de natuur en in de tempels. In Kyoto ervaarde ik voor het eerst hoe ik tot rust kan komen en kan mediteren in de sfeer van een tempel.

Als voorbereiding op onze eerste reis naar Japan had ik me verdiept in de Japanse geschiedenis, taal en cultuur. Ik begon met een cursus Japans, gewoon thuis, met behulp van een oude Teleac cursus Japans: een dik lesboek met 5 cassettebandjes dat ik uit de bibliotheek had gehaald. De taal boeide me zo dat toen ik van een kennis hoorde dat een Japanse vrouw in Tilburg privéles wilde geven, ik niet aarzelde en haar belde voor een afspraak. Bij haar thuis ben ik 2 jaar lang bijna wekelijks op Japanse les geweest. Masumi en ik raakten bevriend en we hadden leuke uitjes met elkaar, o.a. naar het Japans-Nederlands Cultureel Centrum in Amsterdam. Daar leerde ik meer Japanners kennen en ik waardeerde alles wat ik daar zag en hoorde. En wat ik daar at en dronk niet te vergeten!

In het najaar van 2001 heb ik op uitnodiging van mijn vriendin Michiko 6 weken in haar huis gelogeerd in Tokyo en dagelijks een cursus Japans voor buitenlanders gevolgd aan het Asahi Cultural Centre in Shinjuku. Om een lang verhaal kort te maken: Ik raakte verslingerd aan Japan en de Japanners en hun cultuur. En ik blijf waarschijnlijk voor de rest van mijn leven een heimweegevoel houden naar dat land.

In 2007 zijn Jaap en ik er samen 3 weken op zomervakantie geweest. We begonnen in Tokyo, hebben daarna Masumi in Odawara bezocht, die daar toen met haar man Fuyu woonde. Vanaf daar het letterlljke en figuurlijke hoogtepunt van onze reis beleefd: Fujisan beklommen! Vervolgens Nikko en Aomori in het noorden bezocht en daar ook prachtige wandelingen gemaakt.

In 2010 begon het weer te kriebelen bij me: Ik wil naar Japan! Ik had inmiddels Yvonne ontmoet op Japanse les bij Kazue, een Japanse, die ik weer ontmoet had in mijn yogaklas. Yvonne en ik raakten goed bevriend, niet in de laatste plaats vanwege onze gedeelde passie voor Japan. We begrijpen elkaar volledig! En dat is heel fijn, want veel mensen begrijpen dit niet echt.

Ik wist van mijn ervaring in 2001 dat Japan ook het land is waar je als vrouw alleen rustig overal over straat kunt gaan en kunt wandelen in de natuur. Het is er zo veilig en bijna iedereen is behulpzaam en wijst je de weg. Ik was er inmiddels ook aan toe om weer eens alleen op reis te gaan. Ik wilde helemaal tot mezelf komen, na jaren van zorgen voor en om (schoon)ouders en (klein)kinderen. En ik wilde graag leren 'loslaten', vrij worden van alle materiële ballast, dat mij steeds meer is gaan benauwen de laatste jaren.
Dus mijn plannen hadden al wat vorm, toen ik hoorde van Yvonne over de pelgrimstocht langs de 88 tempels op Shikoku. Niet lang daarna zag ik op TV een aflevering van de Wandeling op Shikoku! Ellen ten Damme liep met een grote hoed op in de stromende regen een stukje van de henroroute. Toeval bestaat niet...

De henro was Yvonne's droom en het werd al gauw ook de mijne! En het werd al snel duidelijk dat we het niet samen wilden doen. We wilden allebei ons eigen pad bewandelen, op onze eigen manier, samen met de monnik Kūkai*.
Het motto van de henro is: Dōgyō-ninin*. De kongōzue, de houten wandelstok, waar elke henro-san mee wandelt, symboliseert de monnik Kūkai. Hij is altijd bij je en beschermt je. Je behandelt hem dan ook met eerbied.

Toen mijn vader overleed in december 2010 en mij duidelijk werd dat hij mij een aardig bedrag had nagelaten, was mijn besluit genomen: Zodra dat geld op mijn rekening staat, boek ik een vlucht. En in de zomer van 2012 was dat zover en kon ik serieus aan mijn voorbereidingen voor deze lange wandeltocht beginnen.

Ik vloog op 16 maart 2013, na een emotioneel afscheid van mijn geliefden op Schiphol, naar Osaka.
Het begin van mijn pelgrimage was in Koyasan, ik verbleef er 3 dagen in de tempel Ekōin om bij te komen van mijn jetlag en de bronchitis, die ik de week ervoor had opgelopen. In Koyasan staat de hoofdtempel van het Shingon boeddhisme en daar ligt Kōbō-Daishi in zijn mausoleum. Je kunt daar beginnen met de henro door hem te vragen je te steunen tijdens de lange tocht.

Mijn henro op Shikoku begon op 21 maart 2013, in het plaatsje Naruto, waar tempel 1 Ryōzenji staat.
Ik heb bij iedere tempel die ik bezocht een kaarsje gebrand voor mijn ouders, een gebed gedaan voor hun eeuwige rust en soetra's gereciteerd, uit dankbaarheid voor hun jarenlange zorg en spaarzaamheid, waardoor ik nu, in mijn 62ste levensjaar, deze droom kon waarmaken...


Ik ben er klaar voor!
In tempel 1 Ryōzenji: ik ben er klaar voor!
De vetgedrukte woorden in al mijn teksten zijn links, als je daar met je muis overheen gaat veranderen ze in rood. Daarop kun je doorklikken naar websites die meer uitleg geven over een naam, woord of begrip. Ook sommige foto's in de tekst zijn aanklikbaar, dan krijg je een kort filmpje te zien. Dat staat altijd aangegeven in de omschrijving onder een foto.
In mijn dagboek staat de Inhoudsopgave en daarin kun je doorklikken naar de 7 hoofdstukken.

Elke dag heeft tevens boven en onder aan elke pagina een link naar de diashow van alle foto's van die betreffende dag.

Veel lees- en kijkplezier!

Elly Jührend, januari 2015
*Henro betekent zowel pelgrimstocht als pelgrim (へんろ of 遍路 in het Japans). Een henro wordt aangesproken met henro-san (meneer of mevrouw pelgrim) en ook wel met de O ervoor, die respect uitdrukt: O-henro-san: お遍路さん.

*Kūkai 空海 kreeg na zijn dood de erenaam Kōbō-Daishi 弘法大師: Grote Meester die de Boeddhistische leer verspreidt.

*Dōgyō-ninin of in kanji 同行二人 is het motto van de henro en betekent: Twee mensen lopen dezelfde weg.
> voorbereiding > lodgings > inhoudsopgave > 88 tempels > links > contact