< Dag 52  
Dag 53 Woensdag 8 mei Een duik in de goot
Zonnig
Homestay B & B Utangura in Marugame-shi - ¥ 1000 tatamikamer met ontbijt en leenfiets
Rustdag: Sightseeing Marugame op de fiets
Afstand: 12 km
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
Ik heb heerlijk geslapen en sta om half 7 op. Ryu-san zit al aan tafel in de huiskamer en we ontbijten samen. We praten nog even en dan gaat hij pakken. Hij wil vandaag naar een Bangai tempel en daarna door naar Koyasan, geloof ik. Ik kan niet goed wijs worden uit zijn mix van zowel gebrekkig Engels als gebrekkig Japans.
Na het ontbijt ga ik mijn kamer opruimen. Het is altijd snel rommelig in zo'n tatamikamer, alles ligt verspreid over de vloer. Er is niets om je spullen op te bergen, slechts een klein kastje met een grote TV erop. Ongelooflijk dat alles toch weer in mijn rugzak en schoudertas past.
Als ik weer beneden kom is Ryu-san al vertrokken. Irie-san leent me een fiets. Het is een zo goed als nieuwe stadsfiets. Met handremmen, maar geen versnelling. Ik zet het zadel wat hoger, net als bij onze huurfietsen zit er zo'n handig hendeltje aan. Irie-san heeft vier leenfietsen in zijn garage staan voor zijn gasten.

Ontbijten met Ryu-san

Mijn kamer in Utangura
Uitzicht vanaf het dakterras

Sightseeën op de leenfiets
Ik ga vandaag sightseeën in Marugame. Binnen no time ben ik bij de heuvel waar het kasteel bovenop staat. Maar die ga ik niet beklimmen, ik wil eerst wat rondfietsen hier en alles bekijken. Het wordt al weer warm en ik ga op een bankje zitten en kijk naar de rijen kleuters die door hun leidsters mee naar buiten worden genomen. Ze wandelen in het park bij het kasteel. Elk klasje heeft een andere kleur zonnehoedje op. En dat is wel nodig want de zon brandt om half 10 al flink. Ik heb het witte handdoekje weer om mijn hoofd geknoopt en daarover draag ik mijn witte klep. Zo hou ik het wel uit in de zon. En ik smeer mijn armen en gezicht in met factor 50.
De slotgracht
Schildpadden nemen zonnebad

Kleuters doen hun ochtentwandeling
Ik fiets door naar het station en vraag aan een jonge vrouw bij de Toeristen Informatie om een kaart van Marugame en waar er hier WIFI is. Op de kaart die ze me geeft, tekent ze aan waar het Okura Hotel staat, want daar hebben ze WIFI. Op mijn vraag waar het 'City Centre' is krijg ik geen antwoord. Het meisje denkt dat ik een winkelcentrum zoek: Shoppingu Senta desu ka? Nou nee, gewoon het stadscentrum. Dat staat hier soms wel op de borden in het Engels. Maar ze heeft geen idee wat dat betekent. Dus ik leg uit wat daarmee bedoeld wordt. Zoals 'Downtown' in grote steden in Amerika. Soms weten ze echt heel weinig in dit soort baantjes, ook al spreken ze wat Engels en hebben ze Engelse folders en kaarten met Engelse vertaling. Ze bedankt me voor de les en zegt dat ze blij is dat ze weer wat geleerd heeft! Ik bedank haar ook hartelijk en fiets door naar de havens. Daar kijk ik wat rond op de kades en maak foto's. Ik voel me als echte Rotterdamse altijd in mijn element bij water met schepen aan de kades.
De kleuters gaan naar het kasteelpark

Overdekte winkelstraat

De jachthaven van Marugame
En dan zie ik in de verte aan het water het Okura Hotel staan. Ik fiets erheen, het is een groot modern gebouw, net als bij ons in Amsterdam is het Okura hier sjiek en duur. De lobby is heel ruim met veel zithoeken. Ik zoek een rustig hoekje op een bank en maak mijn wandelschema voor de komende week. Ondertussen wordt mijn iPhone opgeladen, staat de WIFI aan en gaan mijn foto's de iCloud in. Ik weet niet precies hoe lang ik er zit. Op mijn gemak plan ik alle dagen en maak telefonisch de reserveringen t/m tempel 88. Ik moet een paar keer bellen omdat mijn eerste keus ryokan al vol zit, maar gelukkkig is er wel eentje in de buurt die plaats heeft.
Ik chat met Jasbir het nodige heen en weer over Marugame. Hij heeft hier 20 jaar geleden gewoond en lesgegeven op een middelbare school en vindt het leuk om wat foto's van me te krijgen straks.
Tot slot eet ik in het restaurant twee aardbeitaartjes en neem er café au lait bij. Dat kost wel 1400 yen, de prijzen zijn hier wel even anders! Maar goed, ik heb hier toch mooi een paar uur riant gezeten, met mooi toilet in de buurt en gratis stroom en WIFI. Geen mens die je hier aanspreekt met 'Wie bent u, bent u een hotelgast?'

In de lobby van het Okura Hotel

Uitzicht vanuit de lobby

Heerlijke taartjes hier!
Tegen 5 uur fiets ik pas weer richting het centrum. Ik wil nog een foto maken van de school waar Jasbir heeft gewerkt, de Marugame High School. Maar dat is lastig vanaf de straat. Ik krijg er geen overzicht van, want het is een uitgebreid gebouwencomplex. Ik loop er omheen en maak foto's van het sportveld en van leerlingen die aan het boogschieten zijn. Ik besluit om toch maar naar het kasteel te klimmen, daar heb ik vast een goed uitzicht. De school staat naast de heuvel. De klim valt erg mee, ik ben binnen 10 minuten boven en kan mooie foto's maken. Ik zal voor Jasbir een serie op Facebook zetten als dank voor zijn support. Als ik later met Jaap chat en dat vertel zegt hij: 'Hij lijkt je lover wel, zo veel als jullie chatten via FB'. Beetje jaloers, Jaap?
Sportveld van Marugame High School

Boogschieten na schooltijd

Uitzicht op Marugame High School
Tegen zonsondergang fiets ik terug naar Utazu, ik wil daar udon eten en in de grote supermarkt zoeken om te kijken of ze daar teenslippers verkopen. Onderweg daarheen bedenk ik dat ik paar mooie foto's van de zonsondergang boven Marugame wil maken. Maar dat valt nog niet mee, er staat van alles in de weg. Pas vanaf een begraafplaats boven een tempel naast Gōshōji lukt het het om een paar mooie foto's te maken.
Daarna ga ik op zoek naar slippers in het grote winkelcentrum, maar die verkopen ze niet helaas. Inmiddels is al helemaal donker. Om half 8 uur ben bij het beste udon restaurant van Marugame, op aanwijzing van de ober in het Okura. Ik bestel udon met tempura. Wel lekker, hoewel ik er niet echt lyrisch van word. Maar ik hou wel erg van dikke pastaslierten en kan ze ook al aardig op zijn Japans naar binnen slurpen. Misschien moet ik nog wat andere smaken uitproberen.
Marugame shiro, kasteel

Ingang Gōshōji

Zonsondergang boven de begraafplaats
Om half 9 ga ik terug naar Utangura, ze zullen zich daar inmiddels wel afvragen waar ik blijf. Ik weet de weg nu, ook al is het donker. Er zit gelukkig een goede lamp op de fiets. Maar als ik linksaf een smal donker steegje insla en daarbij goed links houd, verdwijnt de grond ineens onder mijn fiets. Ik weet even niet wat me overkomt. Het is ineens pikkedonker en ik duik over het stuur op de grond. Ik kom op mijn knieën en rechterhand terecht in een laagje water. Ik schrik me hartstikke dood, het doet allemaal verdomde zeer. Ik ben met fiets en al voorover in een betonnen goot gestort! Ik kruip eruit en zoek jammerend van de pijn steun bij een hek. En ik vloek een paar keer keihard, terwijl ik onderzoek of ik iets gebroken heb. Het valt mee, ik kan alles bewegen. Het is zo donker dat ik niet kan zien hoe het met de fiets is. Ik probeer hem eruit te trekken, maar hij zit muurvast klem in die goot. Ik ben duidelijk toch het verkeerde steegje in gereden, want het steegje dat ik me herinnerde had geen goot. Even later floept er een licht aan, de deur van huis ertegenover gaat open. Een vrouw en een jongen komen kijken wat dat gejammer toch allemaal betekent. Ik wijs wat er gebeurd is en de jongen probeert de fiets eruit te trekken. De vrouw vraagt of ik pijn heb, ik wijs op mijn knieën, het zijn maar schaafwonden, het bloed komt door mijn broek. De pijn zakt al wat af en ik kan gewoon lopen. Een man uit het huis ernaast komt kijken en als hij ziet wat er aan de hand is, haalt hij een zaklantaarn. Hij licht ons bij en we krijgen er allemaal de slappe lach van. Het ziet er ook zo komisch uit. De fiets staat recht omhoog met het voorwiel klem tussen twee PVC buizen. Het mandje met mijn tas er nog in zit vast tussen de muren van de goot. Ik ben er gewoon overheen gelanceerd en er voor op mijn knieën terechtgekomen. Met ons drieën bevrijden we onder veel gelach de fiets. Die is wonder boven wonder helemaal niet beschadigd. Al lachend nemen we afscheid. Arigatō gozaimashita!
Weer op de fiets bedenk ik pas dat het veel erger had kunnen aflopen, als ik met mijn hoofd tegen de betonnen rand was geknald. Stel je voor, bewusteloos naar het ziekenhuis etc, brrr... ik moet er niet aan denken.

Vijf minuten later kom ik aan bij Utangura. Erie-san staat al op de uitkijk. Ik verontschuldig me en zeg dat ik gevallen ben. Samen bekijken we de fiets, maar die is echt nog helemaal heel.
Natuurlijk waren ze ongerust waar ik toch bleef. Ik had om half 6 gebeld met Noriko-san om te vragen of ik nog een nacht kon blijven. En toen gezegd dat ik nog naar het kasteel ging, maar niet dat ik daarna ook nog udon ging eten. Het is druk in de huiskamer en iedereen roept in koor: Eri-san, shinpai shite ita! Elly, we waren bezorgd!. Er zijn drie nieuwe henrosan bijgekomen, Takako-san is er ook! We omhelzen elkaar. Ik vertel wat er gebeurd is en Noriko-san komt gelijk met de EHBO trommel aan, maar ik vraag of ik alsjeblieft eerst kan douchen, zodat ik veel koud water over mijn knieën kan laten lopen. En daarna graag ijs erop als ze dat heeft. Ja, dat is er wel. Ik krijg een yukata van Irie-san en hij brengt me naar de ofuro achter in de tuin, naast het gastenverblijf voor de mannen. Gelukkig valt de schade erg mee. Kleine schaafwondjes op beide knieen en linkerelleboog en niets wordt dik of blauw. Ik heb echt geluk gehad...
Na het bad schuif ik aan bij de kotatsu en verzorg mijn wonden met mijn eigen jodium en pleisters. Noriko-san geeft me een tubetje zalf, maar dat is antibioticum. Sorry, dank je wel, maar dat lijkt me echt overbodig. Ze geeft me drie kleine ijszakjes die precies op drie pijnlijke plekken passen.
Ik blijf tot half 11 zitten en praat met Erie-san en een henrosan, ik ben zijn naam vergeten, die op zijn motor, een Honda, de henro doet in één week. Hij woont in Osaka en doet de henro voor de tweede keer. De eerste keer heeft hij wel gelopen. De andere henrosan, Noriko-san en Takako-san zijn al vroeg naar bed.
Takako-san slaapt bij me op de kamer. Als ik heel zachtjes zonder licht te maken op mijn futon kruip, wordt Takako-san toch wakker en ze begint een heel verhaal. Ze vertelt waar ze gaat overnachten tot tempel 88 en ze geeft me haar email-adres. Ze wil weten waar ik de komende dagen ben. Ik denk nog: ik stuur haar mijn mail aan Maria door, maar ze leest natuurlijk geen Engels. Dus ik leg alles zo goed en zo kwaad uit met allebei onze routegidsen erbij.
Maar nu wil ik slapen, mag het licht uit kudasai. OK, maar dan ze gaat eerst nog op het balkon een sigaret roken. Nou ja, ik wil nu toch echt slapen, maar ik heb pijn in mijn knieën en neem een pijnstiller. Als ze terugkomt doet ze heel stilletjes en ze slaapt in no time weer. En dan begint ze toch hard te snurken! Ondanks de oordopjes hoor ik haar goed. Ze slaap op haar rug en ik por haar een paar keer, zodat ze op haar zij rolt. Uiteindelijk val ik pas na 2 uur in slaap. En om 5 uur gaat haar wekker al weer af. Weer gerommel met plastic tasje en ander gedoe.
Ik ga nooit meer samen met Takako-san op één kamer!
Klik hier voor alle foto's van deze dag in een diashow / Click here for all pictures of this day in a slideshow.
< Dag 52